Ο αρθρογράφος της Βιβλιοθήκης του Φλόυντ Γκότφρεντσον μιλάει για τον Κάστυ.
Όπως θα βλέπετε και παραπάνω στο άρθρο του στον ενδέκατο τόμο της Βιβλιοθήκης του Φλόυντ Γκότφρεντσον με τίτλο Μίκυ εναντίον Μίκυ, ο Francesco Stajano μιλάει για τον Κάστυ, έναν από τους “κληρονόμους” του Γκόντφρεντσον. Μιλάει και για τις πρώτες του δουλειές, για το πως εμφανίστηκε στο Topolino αλλά και τη μεγάλη σημασία του δημιουργού στην εξέλιξη και επαναφορά του Μίκυ στο προσκήνιο.
Το άρθρο είναι ιδανικό καθώς η κύρια ιστορία αποτελεί την ιστορία που έκανε την πρώτη εμφάνιση ο Μίκλος! Ο ποντικός σωσίας του Μίκυ Μάους. Για αυτό μάθαμε περισσότερα στην ιστορία του Κάστυ Οι 7 Μπόγκλιν που αποτελεί συνέχεια της ιστορίας Φλόυντ και διαβάσαμε στο ΚΟΜΙΞ #17 της Β΄ Περιόδου. Ο Μίκλος είναι αδίσταχτος κακοποιός που ήθελε να πάρει τη θέση του Μίκυ. Στην ιστορία του Κάστυ, επανήλθε μετά από χρόνια από τον ταλαντούχο δημιουργό για να πάρει την εκδίκηση του. Ο τόμος θα περιέχει μάλλον και ολόκληρη την ιστορία του Κάστυ όπως φαίνεται από την δεύτερη εικόνα. Το λογικό είναι να μπει όλη καθώς στο τόμο 9 είχε αφιέρωμα στον Ρομάνο Σκάρπα και είχε μια δική του ιστορία και συγκεκριμένα μιλάμε για την ιστορία Το Σκάφος του Μικρόκοσμου (σε μας εδώ μπήκε για πρώτη φορά φέτος στον πρώτο τόμο των Μεγάλων Ιστοριών Disney) η οποία είχε εκπληκτική χρωματισμό που εκμοντέρνιζε την ιστορία (σε αντίθεση με αυτόν που είχε στον δικό μας τόμο).
Τι αξίζει να κρατήσουμε από το παραπάνω κείμενο;
Υπάρχουν κάποια πράγματα που αναφέρει ο κειμενογράφος και θα ήθελα να τα βάλω παρακάτω και γιατί είναι τα πιο σημαντικά σημεία που πρέπει να κρατήσουμε από το κείμενο αλλά και για να τα σχολιάσουμε λίγο.
It is that like Scarpa, Casty revived Mickey after a slump, if not one as drastic or abrupt as that of fateful 1955. The early 2000s found Mickey at the end of a cyclical decline in the pages of Topolino.
Αναφέρεται πως όπως ο Σκάρπα το 1955 έτσι και ο Κάστυ αναγέννησε πάλι τον Μίκυ. Συμφωνώ απόλυτα. Ο Κάστυ έδωσε στον αγαπημένο μας ποντικό μια νέα αύρα, μαι ανανέωση που χρειαζόταν στην μοντέρνα εποχή μέσα από τα σενάρια του. Ιστορίες όπως Το Νησί του Χρόνου και Ο Κόσμος του Μεγάλου Αδερφού είναι μερικά δείγματα εκπληκτικής δουλειάς.
In what might be termed the first wave, around the 1980s, he began to depicted as a fulltime detective – a substitute for Chief O’ Hara in but official badge, replete with a know it all personality. […] Many fans felt that these stories made Mickey boring and too perfect; the sumpasthies of readers drifted toward Donald […]
Οι ιστορίες με τον Μίκυ που τον είχαν ως κανονικό ντετέκτιβ (στις οποίες αντικαταστούσε τον Επιθεωρητή Ο΄ Χάρα), ναι μεν τον είχαν να κάνει κάτι με διαφορετικό τρόπο και να αναλαμβάνει υποθέσεις αλλά σε κάποιες από αυτές ο Μίκυ ήταν υπερβολικά τέλειος και ξερόλας. Όπως λέγεται παραπάνω αρκετοί έβρισκαν (και βρίσκουν ακόμα θα πω εγώ) τις ιστορίες αυτές βαρετές. Για αυτό και οι αναγνώστες συμπαθούν περισσότερο τον Ντόναλντ, γιατί όπως είδαμε στις ιστορίες του Μπαρκς πασχίζει και είναι ένας χαρακτήρας με τον οποίο μπορεί ο καθένας να ταυτιστεί. Γενικά, αυτό είναι το μεγάλο μείον του Μίκυ και για αυτό πρέπει να ξέρει κάποιος που γράφει ιστορίες με αυτόν να τον χειριστεί καλά. Ο Γκότφρεντσον, ο Σκάρπα και ο Κάστυ δείχνουν μια περιπετειώδη πλευρά του και νομίζω αυτό είναι που σε κερδίζει.
Then came the 1990s, and what longtime fans often saw as another way of decline […] Stories depicted a clumsy and easy fooled Mickey. This, too, was arguably not his true nature.
Ο αρθρογράφος τονίζει ότι τη δεκαετία του 1990 αρκετές ιστορίες είχαν τον Μίκυ να κοροϊδεύεται εύκολα και να είναι αδέξιος χωρίς να είναι η πραγματική του προσωπικότητα. Θα συμφωνήσω και θα προσθέσω ότι αυτό φαίνεται και σε αρκετές ιστορίες του Νόελ Βαν Χορν και μετά το 2000. Σε ιστορίες όπως Μια ματιά στο μέλλον, Το δώρο του Προμηθέα, Το θαυματουργό δόλωμα έχει μια συμπεριφορά που τον καθιστά γελοίο και αδέξιο, πράγμα που δεν αντέχω να διαβάζω.
It was against this background that Casty revived the Gottfredson Mickey, the early Scarpa Mickey: the adventurous Mickey, the Mickey who believes in doing the right thing, who is loyal to his friends and whose antagonists are actually dangerous […]
Αυτό που θα ήθελα να τονίσω εγώ εδώ δεν είναι πάλι η επαναφορά του περιπετειώδους Μίκυ από τον Κάστυ και του Μίκυ που είναι πιστός στους φίλους του αλλά το τελευταίο κομμάτι που λέει ότι οι ανταγωνιστές του είναι πραγματικά επικίνδυνοι πάλι. Θα πάρω για παράδειγμα τον Μαύρο Πητ. Μου έκανε πραγματικά εντύπωση που ο Μαύρος Πητ σε ιστορίες του Κάστυ και συγκεκριμένα σε ιστορίες όπως Σκοτεινός Κόσμος, Το Μαγικό Παλτό, Δόκτωρ Τικ-Τακ να είναι όντως επικίνδυνος και όχι κωμικά επικίνδυνος. Σε αρκετές μοντέρνες ιστορίες ο Πητ δεν είχε την αύρα επικινδυνότητας όπως παλιά. Έμεινα πολύ ευχαριστημένος που οι ιστορίες του Κάστυ επανέφεραν την πιο επικίνδυνη και πιο έξυπνη εκδοχή του. Το δε Μαύρο Φάντασμα είναι πιο έξυπνο και επικίνδυνο από ποτέ. Ο Μίκυ δεν φαίνεται να έχει το πάνω χέρι και δύσκολα επικρατεί στο τέλος.
