ΚΟΜΙΞ #26 με αναδημοσίευση ιστορίας του Ντον Ρόσα, “Ο πόλεμος των Ουέντιγκο”. Το εξώφυλλο είναι αυτό που θα έπρεπε να είχε μπει στο ΚΟΜΙΞ 143 της Α΄ Περιόδου και είναι σε ματ χαρτί και όχι σε γυαλιστερό όπως και το ΚΟΜΙΞ #25. H δομή του τεύχους είναι ακριβώς ίδια με αυτή των προηγούμενων τευχών του 2016.
Το εικοστό έκτο ΚΟΜΙΞ (ως συνήθως πλέον) έχει συνολικά, 7 ιστορίες. Για πάμε να τους ρίξουμε μια ματιά.
Η πρώτη ιστορία “Ο πόλεμος των Ουέντιγκο” έχει 27 σελίδες.
Περίληψη:
Το εργοστάσιό του θείου Σκρουτζ στα δάση του Βορρά μολύνει περισσότερο το δάσος από ότι και ο ίδιος πιστεύει. Έτσι μία γνωστή μας φυλή Ινδιάνων με την βοήθεια των ζώων της περιοχής αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.
Άλλα μια συνέχεια ιστορίας του θρυλικού Καρλ Μπαρκς από τον Ρόσα. Το σχέδιο είναι πολύ καλό και μέσα από την ιστορία ο Ρόσα προσπαθεί να περάσει και οικολογικά μηνύματα. (Βέβαια δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο που χωρίστηκε η ιστορία σε 3 μέρη…) Και η ιστορία του Μπαρκς έκανε το ίδιο με έναν πιο διαφορετικό τρόπο. Διαβάζοντας τώρα τελευταία πάλι την ιστορία του Μπαρκς Η χώρα των πυγμαίων Ινδιάνων, οφείλω να πω ότι τελικά μου αρέσει πιο πολύ η ορίτζιναλ ιστορία. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ιστορία του Ρόσα δεν είναι καλή και απολαυστική αλλά ο Μπαρκς είχε κάτι στο σχέδιο και στο σενάριο που με κέρδισε πιο πολύ. Θεωρώ κιόλας ότι ο Ρόσα μας έχει δώσει και πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες με τους Ντακ. Κάτι άλλο που ήθελα να τονίσω είναι αυτό που είχε πει ο Μπαρκς το 1983 (και μπορούμε να το διαβάσουμε σε 1 από τα συνοδευτικά άρθρα). “Καθαρός αέρας, καθαρό νερό, ήσυχο περιβάλλον. Πιστεύουμε πως όλα μας ανήκουν δικαιωματικά. Και αυτό ήταν αλήθεια πριν από πολύ καιρό, πριν να τα καταστρέψουμε με τον πολιτισμό μας.” Πολύ σοφό αυτό!
Για τα παραπάνω θα βάλω ένα 9/10.
Η δεύτερη ιστορία είναι το “Ένα μέσο παπί της Λιμνούπολης”.
Περίληψη:
Μάταια ο Ντόναλντ προσπαθεί να βρει το “μέσο” παπί της Λιμνούπολης για να του πάρει συνέντευξη. καθώς ο κάθε Λιμνουπολίτης έχει κάποιο ταλέντο σε κάτι.
Ας πιάσουμε τώρα το υπόλοιπο κατά πολύ υποδεέστερο μέρος του τεύχους που είναι οι δευτερεύουσες ιστορίες. Αρχίζουμε με την πρώτη ιστορία 3ης διαλογής. Η ιστορία του Βίκαρ έχει όμορφο σχέδιο όμως έχει μειονεκτήματα στο σενάριο. Προσπαθεί να περάσει το μήνυμα ότι όλοι έχουμε ταλέντο σε κάτι, αρκεί να το ανακαλύψουμε αλλά αποτυγχάνει. Ακόμα, δεν μπορεί όποιο άτομο συναντάει ο Ντόναλντ να φαίνεται ταλαντούχο, σε όποια άκυρη στιγμή ή άλλοι οι υπόλοιποι να ενθουσιάζονται μαζί του… Σε ορισμένα καρέ το σχέδιο του σχέδιο του Βίκαρ είναι χειρότερο από το συνηθισμένο. Ειδικά το καρέ με τις τηγανιτές πατάτες.
Θα βάλουμε για το σχέδιο κυρίως 5,5/10.
Πριν πάμε στην 3η ιστορία ας δούμε πρώτα κατά εμέ το δεύτερο πιο ενδιαφέρον πράγμα στο τεύχος που είναι η διαφήμιση του Μίκυ Μάους. Θα μου πείτε απλή διαφήμιση ενδιαφέρουσα; Και όμως γίνεται. Γιατί δεν πρόκειται για απλή διαφήμιση αλλά για γελοιογραφία της Σύλβια Τζίκε μαζί με διαφήμιση του νέου Μίκυ Μάους και έχει τίτλο “Εδώ Μίκυ Μάους”. Προσωπικά μου άρεσε πολύ. Συνδυάζει χιούμορ και ειρωνεία με όμορφο τρόπο. Φανταστείτε φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε και τις διαφημίσεις πιο όμορφες από ιστορίες.
Τρίτη ιστορία είναι οι “Μπλακ-άουτ από την νιοστή διάσταση”.
Περίληψη:
Ένας μανιακός εξωγήινος αφήνει το Μίκυ Σίτυ για δύο ημέρες χωρίς ρεύμα με σκοπό να το υποδουλώσει.
Ας γυρίσουμε τώρα από το μικρό διάλειμμα που κάναμε πριν και ας πάμε τώρα στην ιστορία 5ης διαλογής του Νόελ Βαν Χορν. Το σχέδιο για άλλη μια φορά το βρήκα τρομερά μέτριο εως κακό σε κάποια σημεία (ειδικά ο εξωγήινος μαύρο χάλι). Αλλά αυτό που ήταν χάλι μαύρο ήταν το σενάριο. Από τα πιο ανούσια και χάλια σενάρια που έχω διαβάσει… Από που να αρχίσω; Από τον άκυρο εξωγήινο που ήθελε να πάρει τον έλεγχο της πόλης; Από τον χαρακτήρα του Μίκυ που έκανε λες και ήταν πραγματική απειλή ο εξωγήινος; Ή από το μήνυμα που θα ήθελα να περάσει η ιστορία αλλά αποτυγχάνει παταγωδώς να περάσει; Χωρίς ρεύμα οι κάτοικοι δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν την τεχνολογία (υπολογιστές κλπ). Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να ξεφύγουν και να δουν την χαρά απλής ζωή και να γνωριστούν με τον πλησίον τους. Βέβαια η ιστορία μπορεί να τα υπονοεί όλα αυτά, αλλά γίνονται με τόσο χαζό τρόπο και δίχως να είναι ο εξωγήινος απειλή… Τραγικά κακή ιστορία ακόμα και για το Σουπερ Μίκυ.
Θα βάλουμε 3/10.
Τέταρτη ιστορία είναι το “Αμύθητα πλούσιος”.
Περίληψη:
Ένας πάμπλουτος Λιμνουπολίτης αποφασίζει να μείνει σε ένα ερημικό νησί, αφήνοντας όλη του την περιουσία στον Ντόναλντ.
Ιστορίες σαν αυτή όπου ο Ντόναλντ γίνεται με κάποιο τρόπο πλούσιος ,αλλά στο τέλος καταλαβαίνει ότι τα πλούτη δεν φέρνουν την ευτυχία, έχουμε ξαναδεί πολλές φορές. Εδώ λοιπόν το σενάριο έχει αρκετά προβληματάκια. Για αρχή ας πούμε ότι είναι κάπως άκυρος ο τρόπος που γίνεται πλούσιος ο Ντόναλντ. Στον Ντόναλντ αρέσει η χλιδή, και σε άλλες ιστορίες δεν τον νοιάζει ιδιαίτερα τα χρήματα που σπαταλάει όταν είναι πλούσιος. Εδώ είναι τσιγκούνης, πηγαίνει κρουαζιέρα και αντί να τον βλέπουμε να κάθεται στην αιώρα του, ασχολείται με το πρόγραμμα του πλοίου… Γενικά αρκετές αντιφάσεις με τον χαρακτήρα του. Ακόμα, μετατρέπει το πλοίο σε λούνα παρκ; Το θεωρώ υπερβολικά χαζό ακόμα και για το άτυχο μας παπί.
Συμπαθητική ιστοριούλα δεν λέω αλλά θα βάλουμε 5,5/10.
Πέμπτη ιστορία είναι ο “Η επέλαση των τζαμπατζήδων”.
Περίληψη:
Ένα διάσημο συγκρότημα έρχεται στην Λιμνούπολη και τα ανιψάκια σκαρφίζονται διάφορους τρόπους ώστε να μπουν στη συναυλία δίχως να πληρώσουν εισιτήριο.
Ιστορία για να γεμίσει το τεύχος. (Και δεν είναι η μόνη από ότι βλέπουμε) Μέτριο σχέδιο ενώ πολύ απλή είναι η πλοκή της ιστορίας. Καλά ο Ντόναλντ είναι το μόνο άτομο που προσέλαβαν ως φύλακα σε μια συναυλία; Μου φαίνεται χαζό αυτό…
Ένα, 5/10 θα το βάλουμε.
Έκτη ιστορία είναι τα “Βουτιά στην εικονική πραγματικότητα”.
Περίληψη:
Μία εφεύρεση του Κύρου καταλήγει κατά λάθος στα χέρια του Ντόναλντ με αποτέλεσμα να ταξιδέψει σε κόσμους φανταστικούς.
Από τον ένα Βαν Χορν πάμε στον άλλον! Νόμιζα ότι η ιστορία με την αναζήτηση του Λούφα ήταν μια από τις πιο ανούσιες. Άλλη μια τέτοια ιστορία είναι και αυτή εδώ. Ειδικά σεναριακά είναι αχταρμάς, Ναι το ξέρω ότι ο Ουίλιαμ Βαν Χορν έχει καυστικό χιούμορ κλπ αλλά αυτή η ιστορία ούτε χιουμοριστική ήταν αλλά ούτε άμα δεν τη διαβάζαμε θα βλέπαμε διαφορά… Δεν είχε κάποια ουσία δηλαδή και ούτε ξέφυγε από το τυπικό ο Ντόναλτ τα κάνει θάλασσα άθελα του.
Ένα 4,5/10 νομίζω είναι ότι πρέπει.
Έβδομη ιστορία είναι “Ο αρχειοφύλακας”.
Περίληψη:
Ο Ντόναλντ επιτηρεί έναν τομέα φύλαξης σημαντικών εγγράφων στο “Αρχείο Κορνηλίου Κουτ” που μπορούν να κρίνουν ακόμα και τις σχέσεις χωρών.
Έχουμε Ντανν Γίππες στο σχέδιο και Πασχάλ Οοστ στο σενάριο. Θα ξεκινήσω με το σχέδιο του Γίππες που το βρίσκω από καλό μέχρι μέτριο. Μας έχει συνηθίσει σε καλύτερο σχέδιο ο Γίππες στις παλιές ιστορίες του ή σε ιστορίες όπως ο Σκρουτζ Α΄. Ακόμα ο χρωματισμός μου φάνηκε αρκετά απλός ενώ θα μπορούσε να είναι καλύτερος. Ας πάμε τώρα από την πλευρά του σεναρίου. Βρίσκω κάπως υπερβολικό πάντως μερικά έγγραφα να κρίνουν τις σχέσεις 2 χωρών ή το γεγονός ότι εάν είναι τόσης μεγάλης σημασίας δεν επιτηρούνται σε κάποιο κτίριο υψηλής ασφαλείας. Αυτό που μπορώ να πως όμως ότι η ιστορία αυτή είναι ένα κλικ καλύτερη από όλες τις προηγούμενες που διαβάσαμε σε αυτό το τεύχος. Αυτό όμως δεν σώζει την κατάσταση διότι και οι προηγούμενες ήταν ή κακές ή τρομερά μέτριες.
Ένα 6/10 για την ιστορία λοιπόν!
Το ΚΟΜΙΞ #26 πέφτει αρκετά και είναι το ίδιο κακό σαν τεύχος όπως το ΚΟΜΙΞ #23… Μαζί και τα 2 τεύχη θα τα αποκαλούσα άνετα τα χειρότερα όλης της Νέας Σειράς! Θα βάλουμε για τα παραπάνω 5,5/10 ως τεύχος. Πλήρης η στήριξη του τεύχους από την ιστορία του Ντον Ρόσα. Εάν δεν υπήρχε η ιστορία και προσθέταμε ακόμα μια δεκασέλιδη θα είχαμε κάτι σαν το ΚΟΜΙΞ 260 του Τερζο…
Το θυμάται κανείς άραγε; Και ίσως και αρκετά χειρότερο ακόμα και από το τεύχος του Τερζόπουλου διότι έχουμε τρομερά μέτριες ιστορίες εως κακές και μια δομή χάλι μαύρο! Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα απογοητευτεί τόσο από κάποιο τεύχος του Τερζόπουλου.
Έχει παγιωθεί μια δομή με 7 ιστορίες, του Ρόσα, των Βαν Χορν, του Βίκαρ, του Ρότα (συνήθως) και ακόμα δύο αδιάφορες ιστορίες από σχεδιαστές όπως Χαυμανς. Για τις ιταλικές ιστορίες ακόμα τίποτα. Είναι λες και τις φυλάνε για το επόμενο έτος! Κάτι ακόμα που δεν μπορώ να χωνέψω είναι η ράχη! Έχω στην Βιβλιοθήκη μου τα τευχάκια 1 – 18 με την ωραία κόκκινη ράχη και με τα γράμματα να έχουν ένα φυσιολογικό μέγεθος και όχι να είναι τόσο μεγάλα και ΧΑΛΙΑ λες και προορίζονται για άτομο που έχει 17 βαθμούς αστιγματισμό ή μυωπία! Γιατί έτσι φαίνονται τα τεύχη από 19 και μετά. Αισθητικά το συνολικό αποτέλεσμα είναι πολύ άσχημο.
Νομίζω ότι πλέον φαίνεται ξεκάθαρα η έλλειψη ενδιαφέροντος από το επιτελείο του περιοδικού, που είναι λες και έχουν βάλει ένα ρομπότ ή υπολογιστή να τους φτιάχνει τα τεύχη! Είναι λες και το ημερολόγιο είναι το πλάνο των ιστοριών που έκανε το επιτελείο για όλο το χρόνο και βλέπουμε για το 2017.
Στο νέο τεύχος του ΚΟΜΙΞ θα δούμε πάλι (για 9 φορά!) ανατύπωση ιστορίας του Ρόσα “Οι φύλακες της χαμένης βιβλιοθήκης” ως κύρια ιστορία 28 σελίδων. Η ιστορία αυτή έχει μπει παλιά στο ΚΟΜΙΞ 114 το 1997 και το 2009 στη Βιβλιοθήκη ΚΟΜΙΞ 3. Κυκλοφορεί την Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου. Για τις υπόλοιπες ιστορίες του τεύχους δεν είναι γνωστό κάτι αλλά μάλλον θα έχουμε ως συνήθως 7 ιστορίες και σχεδιαστές κάτω του μετρίου…
Το εξώφυλλο του ΚΟΜΙΞ #114 κατά τη γνώμη μου ήταν καλύτερο και ότι πρέπει για περιοδικό σε αντίθεση με το νέο που θα δούμε στο επόμενο τεύχος…
Σύμφωνα με το ημερολόγιο η αφίσα για το μήνα Οκτώβριο (ΚΟΜΙΞ 28) είναι αφιερωμένη στην ιστορία “Ο Θησαυρός του Κροίσου“ που έχει δημοσιευτεί στο ΚΟΜΙΞ 190 το 2004 και στη Βιβλιοθήκη ΚΟΜΙΞ 3 το 2009. Εξαιρετικά πρόσφατη ιστορία από όλες τις απόψεις που μπορεί ακόμα κάποιος να τη βρει. Ξέρετε όμως ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον όμως με αυτό το εξώφυλλο που βλέπουμε στο ημερολόγιο; Ότι είναι ακριβώς το ίδιο εξώφυλλο με αυτό του ΚΟΜΙΞ 190! Μέχρι στιγμής τα εξώφυλλα που είδαμε στη νέα περίοδο ήταν διαφορετικά και έτσι ξεχώριζες τα νέα από τα παλιά τεύχη. Εδώ όμως αλλάζουν τα πράγματα… Τι να σημαίνει αυτό;
Πολύ Σκανδιναβία έχει πέσει στο ΚΟΜΙΞ. Άραγε τις Ιταλικές ιστορίες θα τις ξαναθυμηθούν ή μπα; Βάζουν που βάζουν συμπληρωματικές Σκανδιναβικές τουλάχιστον ας έβαζαν κάτι καλό. Τόσες αδημοσίευτες υπάρχουν σύμφωνα με το Inducks…Θα ξαναπώ ότι χάνουμε και φοβερές Ιταλικές ιστορίες όπως ο Δόκτωρ Τζέκιλ και Μίστερ Χαιντ αλλά και μάλλον τη νέα ενδιαφέρουσα ιστορία Ντακενσταιν (παρωδία του Φρανκενστάιν με τους Ντακ) από τον Φάμπιο Τσελόνι που βγαίνει τον Νοέμβριο στο Topolino και θα αργήσουμε να τη δούμε στο ΚΟΜΙΞ…
Εν τέλει, το ΚΟΜΙΞ συνεχίζει το έτος Ρόσα με το εικοστό έκτο τεύχος στα ίδια επίπεδα με το χειρότερο τεύχος της σειράς που είναι το ΚΟΜΙΞ #23. Προσωπικά για μένα και τα 2 μάλλον είναι τα χειρότερα ΚΟΜΙΞ που έχω διαβάσει και από τις 2 Περιόδους! Πολύ κακή χρονιά αυτή για το περιοδικό. Νίωθω ώρες ώρες ότι θα τελειώσει το 2016 και είναι λες και δεν έχω διαβάσει τεύχος καλό του ΚΟΜΙΞ. Το Μίκυ Μάους από την άλλη τα πάει μια χαρά και όλο και βελτιώνεται. Στο τεύχος 118 θα δούμε την Ιταλική ιστορία Παπούτσια με Μνήμη σε σχέδιο Φατσίνι και σε σενάριο τον ταλαντούχο Κάστυ. Μια αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία ενώ στο ΚΟΜΙΞ βλέπουμε ιστορίες του Μίκυ με τον Βαν Χορν… Τι να πεις…
Θα θέλετε να κάνουμε μια παρουσίαση όπου θα έχουμε τα Τοπ 10 χειρότερα τεύχη του ΚΟΜΙΞ; Εσείς θα μπορείτε να πείτε στα σχόλια εάν συμφωνείτε με τη λίστα μου αλλά και να δώσετε τη δίκη σας λίστα!
Ποια είναι η άποψη σας, σύμφωνα με τα παραπάνω;
Όλες τις προηγούμενες παρουσιάσεις μπορείτε να τις βρείτε εδώ.
ΚΟΜΙΞ, ΚΟΜΙΞ Wiki
Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο.
4 Σχόλια
Kriton
11 Σεπτεμβρίου 2016[Ζητώ συγγνώμη για την κάπως επιθετική εισαγωγή, παρακάτω, αλλά κάποιος πρέπει να τα πει.]
Μία απλή ερώτηση για όλους εσάς που αγοράζετε το Κόμιξ, παρ’ όλον ότι έχετε καταστήσει παραπάνω από σαφές ότι δεν σας αρέσει: Τι στο καλό το παίρνετε το ρημάδι; Από μαζοχισμό; Πάψτε να το παίρνετε, ενημερώνοντας τον εκδότη για τους λόγους, που το κάνετε, ώστε να κλείσει (ή να αλλάξει) το περιοδικό, αν είστε η πλειοψηφία, ή να φανεί ότι απλώς δεν είστε μέρος τού κοινού, στο οποίο απευθύνεται το περιοδικό, αν είστε η μειοψηφία.
Αν αρνείστε να σταματήσετε να το παίρνετε από αγάπη για το περιοδικό, πρώτον, δεν με πείθετε ότι δεν σας αρέσει, αφού το αγαπάτε τόσο πολύ και, δεύτερον και σημαντικότερον, δεν πρόκειται να πείσετε τον εκδότη να το αλλάξει, αφού έτσι κι αλλιώς το παίρνετε.
[Επανερχόμαστε στους συνήθεις, πιο ήπιους τόνους.]
Να καταθέσω και εγώ την άποψή μου για το Κόμιξ: Το περιοδικό ξεκίνησε ως η ελληνική εκδοχή των κόμικς τής πρώτης περιόδου τής Gladstone, από την οποία και αντλούσε αρχικά ιστορίες: υποχρεωτικά μία ιστορία Barks ή Rosa (έστω και μονοσέλιδη) και βορειοευρωπαϊκές ιστορίες για συμπλήρωμα. Όταν το περιοδικό ξεκίνησε με 36 μόλις σελίδες, συμπεριλαμβανομένων των εξωφύλλων, όπως τα αμερικανικά κόμικς, και υπήρχαν αντιστοίχου μεγέθους αδημοσίευτες ιστορίες τού Barks, το περιοδικό έκανε στην Ελλάδα φοβερή εντύπωση. Αντίστοιχη εντύπωση μου είχαν κάνει εμένα τα κόμικς τής Gladstone, με τα οποία είχα ενθουσιαστεί σε τέτοιο βαθμό, που είχα αποκηρύξει τα ελληνικά Μίκυ Μάους, θεωρώντας πολλές από τις ιστορίες τους «σκουπίδια», λέξη που χρησιμοποίησα σε ένα γράμμα μου στη Gladstone και για τη χρήση τής οποίας έχω μετανιώσει. Ναι, οι βορειοευρωπαϊκές ιστορίες δεν ήταν το ίδιο καλές με αυτές τού Barks, ήταν όμως στο ίδιο στυλ και όλες ήταν το κάτι άλλο σε σχέση με τις ιταλικές.
Με την επιτυχία του, το περιοδικό άρχισε να αυξάνει τον αριθμό των σελίδων του, φτάνοντας αισίως τις 100 στις μέρες μας. Το περιοδικό, όμως, παρέμεινε το ίδιο, που ήταν πάντα: μία ιστορία Barks ή Rosa και βορειοευρωπαϊκό υλικό για συμπλήρωμα, μόνο που τώρα άρχισε η γκρίνια. Έπεσε, λέει, η ποιότητα και άλλα τρις χειρότερα, καθώς ο ένας συναγωνίζεται τον άλλο στο τι χειρότερο να πει για το περιοδικό, που υποτίθεται ότι αγαπά. Η ποιότητα, όμως, είναι αυτή που ήταν πάντα, μόνο που ξεθώριασε ο αρχικός έρωτας με το περιοδικό, όπως ξεθώριασε και ο δικός μου με τα αμερικανικά κόμικς τής Ντίσνεϋ, τα οποία έχω σταματήσει προ πολλού να αγοράζω, ενώ ξανααγάπησα τα ιταλικά και μετάνιωσα για τη χρήση τού όρου «σκουπίδια», που είχα χρησιμοποιήσει. Ακόμα μ’ αρέσουν τα αμερικανικά κόμικς τής Ντίσνεϋ, όπως ακόμα μ’ αρέσει και το Κόμιξ, κι αν έχω κάποια ένσταση γι αυτά, είναι ότι είναι αμφότερα πολύ ακριβά. Δεν ξέρω τι γίνεται στην Αμερική, αλλά στην Ελλάδα το Κόμιξ θα έπρεπε να είχε την ίδια τιμή με το Super Μίκυ, αφού έχει το ίδιο μέγεθος και τον ίδιο αριθμό σελίδων, και δεν εννοώ να ακριβύνει το Super Μίκυ! Το είχα πει από τότε, που πρωτοκυκλοφόρησε το Κόμικς τής Καθημερινής, αλλά τότε είχανε χιμήξει να με φάνε.
Θα μου πείτε, γιατί να μην έχει πιο πολλές ιστορίες τού Barks; Διότι είναι πεπερασμένος πόρος και δεν επαρκούν.
Γιατί να μην έχει λιγότερες σελίδες, ώστε να είναι πιο έντονη η παρουσία τού Barks; Αυτό είναι μία λύση, που θα έριχνε και την τιμή. Θα το παίρνατε, όμως, όταν παλιότερα περιγράφατε στην Κόμιξ Wiki τα ιδανικά σας τεύχη, με διακόσιες σελίδες ιστοριών Barks και Rosa το καθένα;
Γιατί να μη βάλουν άλλες, καλές, ιστορίες αντί για Barks; Πρώτον, ορίστε το «καλές». Είναι τελείως σχετικό. Το «ιστορίες που αρέσουν σε μένα» δεν λέει τίποτε. Εξ άλλου, αυτό ακριβώς βάζει ο εκδότης: ιστορίες που αρέσουν σ’ εκείνον. Το «ιστορίες, που έχουν υψηλή βαθμολογία στο I.N.D.U.C.K.S.» λέει ακόμα λιγότερα, καθώς οι περισσότερες έχουν μόνο 5–6 ψήφους ή κάθε μία και μέσο όρο επτά κόμμα τόσο. Δεύτερον, διότι, όπως περιέγραψα παραπάνω, το Κόμιξ είναι Barks/Rosa και βορειοευρωπαϊκές ιστορίες. Τρίτον, διότι δεν κατούρησε το Μίκυ Μάους στο πηγάδι, για να του πάρουν τις καλές ιστορίες τού Topolino και να τις βάλουν σε άλλο περιοδικό.
Γιατί, τότε, να μη βγάλουν ένα άλλο περιοδικό; Αυτό, ναι. Αν σταματήσει το Κόμιξ να πουλάει, με ταυτόχρονη απαίτηση πολυάριθμων αναγνωστών για κάτι άλλο συγκεκριμένο, ώστε ο εκδότης να έχει ένα μπούσουλα ως προς το τι θέλει ο κόσμος, ο εκδότης μπορεί να το αντικαταστήσει με ένα νέο τίτλο. Να ρίξει, όμως, άλλον έναν τίτλο στην αγορά, αυτό δεν θα το κάνει με την τρέχουσα συγκυρία, όπως δεν θα σταματήσει να εκδίδει ένα περιοδικό που πουλάει.
Στο χέρι σας, λοιπόν, είναι να πετύχετε την τελευταία από τις παραπάνω προτάσεις, αν αυτό είναι αυτό που ζητάτε. Όχι με λόγια (δηλαδή γκρίνια), αλλά με έργα (δηλαδή κάνοντας αυτά, που έγραψα στην αρχή του σχολίου).
Υ.Γ.: Η σημερινή παρουσίαση είναι η πρώτη που δεν άντεξα να διαβάσω μέχρι τέλους. Πολλή χολή, για ένα τεύχος που δεν την άξιζε.
Υ.Γ.2: Κάποιοι με ρωτάνε γιατί δεν κάνω παρουσιάσεις τού Κόμιξ, τώρα που γράφω σε δικό μου ιστολόγιο. Πέρα απ’ το ότι δεν θέλω να κάνω ανταγωνισμό στον Κώστα, δεν θέλω να διαβάζω κάθε μήνα σχόλια στο πνεύμα τού σημερινού άρθρου, καθώς σπάνια θα έβαζα κάτω από επτά στις ιστορίες τού περιοδικού.
Kyriakos Skoularikis
11 Σεπτεμβρίου 2016Καλημέρα αρχικά,
Θα προσπαθήσω να απαντήσω στα ερωτήματα σου από την πλευρά ενός συλλέκτη, όπως είμαι εγώ. Δεν συλλέγω μόνο comics Disney, έχω προφανώς ελάχιστα μπροστά σε άλλους, αλλά και αμερικάνικα Comics, Action figures, Lego, Επιτραπέζια, Video Games. Δεν τα παραθέτω για λόγους εντυπωσιασμού, απλά αναφέρω ότι ίσως πρώτα είμαι συλλέκτης και μετά αναγνώστης ή οτιδήποτε άλλο.
Βασικά κάτι το συλλέγεις γιατί αρχικά, σε κάποια μορφή του, το αγάπησες. Συμφωνώ, αλλιώς δε γίνεται να μπεις στην λογική να ξοδεύεις χρήματα και χρόνο για να συλλέγεις κάτι. Αυτό δε σημαίνει ότι όλα τα κομμάτια της ίδιας σειράς είναι το ίδιο καλά. Αυτό δε γίνεται ποτέ και σε κανένα προϊόν, ειδικά σε comics, ταινίες, games. Όμως δε σημαίνει, τουλάχιστον από την πλευρά μου ως συλλέκτης, θα σταματήσω να το αγοράζω. Μπορεί να γκρινιάζω, να το στοιβάξω χαμηλά στην συλλογή μου, αλλά θα σταθώ πάντα, είτε στο περίπτερο είτε σε online καταστήματα, για να αγοράσω/δημοπρατήσω το επόμενο τεύχος κοκ.. Εγώ νομίζω το κάνω και με τις δύο «ιδιότητες» μου, αν μου επιτρέπεις έναν τέτοιο προσδιορισμό. Ότι εξακολουθώ να αγαπώ τα Disney Comic και πάντα περιμένω το καλλίτερο, αλλά και σαν συλλέκτης θέλω όλα τα τεύχη στην βιβλιοθήκη μου.
Όσον αναφορά την προτροπή σου να επικοινωνήσω με τον εκδότη, με ελληνικό εκδότη δηλαδή, όχι αλλά δεν θα το κάνω. Δεν θα πω ότι είναι αγενής, ή αλαζόνες ή οτιδήποτε άλλο σχετικό, θα ήταν άδικο γιατί δεν έχω επικοινωνήσει με όλους, αλλά σίγουρα είναι αδιάφοροι, το μεγαλύτερο ποσοστό του. Είναι καθαρά ελληνική «πατέντα» αυτό, να μην ασχολείσαι με αυτούς που στην ουσία σε «πληρώνουν». Και όχι μόνο σε μια εκδοτική αλλά σχεδόν παντού. Από τη συνδρομητική τηλεόραση, περιοδικά, εμπορικά καταστήματα κ.ο.κ. Λίγες οι εξαιρέσεις, και κυρίως αυτές οι εξαιρέσεις είναι που αντέχουν πλέον.
Οπότε τι, θα εξακολουθώ να πληρώνω κάτι που δεν είναι καλό; Αφού οι εκδότες δεν ακούν; Ως ένα σημείο ναι, είναι αυτό που λέμε η «εκμετάλλευση» του συλλέκτη. Συμβαίνει πάντα και ιδίως στο εξωτερικό με κάτι εξωφρενικές Collector’s Edition που κυκλοφορούν σε κάθε λογής προϊόν. Αυτή είναι όμως και η διαφορά. Σου λένε, είσαι συλλέκτης, θα σε εκμεταλλευτώ να τα σκάσεις, αλλά σε κάτι ποιοτικό.
Απλά όταν κάτι δεν είναι καλό, και για μένα το ΚΟΜΙΞ των 3,5€ εδώ και 8 τεύχη δεν είναι καλό, νομοτελειακά κάποια στιγμή θα αλλάξει, ή θα κλείσει. Εγώ σαν συλλέκτης θα έχω να λέω ότι πλήρωσα απλά για να έχω στη συλλογή μου κάποια τεύχη, και η εκδοτική θα ψάχνει το κοινό και πάλι. Αν πάλι το ΚΟΜΙΞ, έτσι όπως είναι τώρα, εξακολουθεί να έχει ικανοποιητικό κοινό, τότε μάλλον τα δικά μου γούστα είναι διαφορετικά, και τότε κάποια στιγμή θα σταματήσω να το αγοράζω. Όπως έχω κάνει για άλλες συλλογές (περιοδικά, action figures κοκ).
Πάντως 8 τεύχη στα 26 είναι ακόμα μικρό ποσοστό για να φύγει κόσμος μαζικά. Ειδικά όταν υπάρχει και ένας λόγος (Rosa) που για κάποιους μετράει να το αγοράσουν.
Σχετικά με το υπόλοιπο, πολύ κατατοπιστικό σου σχόλιο.
Δεν έχω να αντιλέγω τίποτα για την ιστορία του Περιοδικού ΚΟΜΙΞ, αντίθετα έμαθα και μερικές λεπτομέρειες που δε γνώριζα. Και σέβομαι απόλυτα την άποψη σου (πως πάντα έτσι ήταν). Όπως κάποια ερωτήματα για γόνιμο διάλογο.
Αν συνεχίσουν έτσι πόσα τεύχη ακόμα θα βγάλουν; Θέλω να πω τα άπαντα Barks ολοκληρώθηκαν μόλις πρόσφατα, οι ιστορίες Rosa είναι κι αυτές περιορισμένος πόρος. Θα ξαναβάζουν συνεχώς τα ίδια και τα ίδια για να μην αλλάξει η δομή του περιοδικού; Εκτός και αν έχουν σκοπό να σταματήσουν κάποια στιγμή το ΚΟΜΙΞ και να βγάλουν κάτι άλλο. Γιατί ναι δεν αντέχει η αγορά και 2ο αντίστοιχο μηνιαίο περιοδικό.
Πάντως να προσθέσω ότι βορειοευρωπαικές ιστορίες με βορειοευρωπαικές ιστορίες διαφέρουν. Πιστεύω ότι κι εκεί υπάρχουν καλές και κακές και δεν είναι όλες κακές, όπως αυτές που μπαίνουν τελευταία στο ΚΟΜΙΞ (προσωπική άποψη). Αυτές τις μέρες πχ ξαναδιαβάζω τα Μίκυ Μυστήριο, που είναι «δανέζικης» προέλευσης. Και οι περισσότερες ιστορίες είναι καλλίτερες από αυτές του ΚΟΜΙΞ με τον ποντικό (στα τεύχη που γκρινιάζουμε). Δεν είμαι τόσο γνώστης για να ξέρω συγκεκριμένους τίτλους, αλλά αδυνατώ να πιστέψω πως δεν βγάζουν πλέον καλές ιστορίες με τα ποντίκια (το περιορίζω για να ταιριάζει με το παράδειγμα μου) οι βόρειοι. Γιατί για μένα δεν είναι τόσο ότι δεν βάζουν ιταλικές ιστορίες, αλλά ότι βάζουν κακές ιστορίες, ανεξαρτήτως προέλευσης.
Και πάντως αν ισχύει αυτό που έγραψες («ο εκδότης βάζει ιστορίες που του αρέσουν») όντως υπάρχει πρόβλημα. Και για μας (για αυτούς που δεν τους ικανοποιεί τελευταία η ποιότητα), αλλά και για το περιοδικό. Ή μάλλον για να μην παίρνω θέση έναντι άλλων αναγνωστών, αν σε αυτούς που δεν αρέσει η ποιότητα είναι σημαντικός αριθμός, και η εκδοτική συνεχίζει έτσι, τότε είναι δεδομένο σε βάθος χρόνου να χάσει αναγνώστες. Γιατί ακόμα είναι μικρός ο αριθμός των τευχών που είναι κακός, για να φύγουν μαζικά αναγνώστες.
Συμφωνώ στην τιμή 3.5€ είναι αρκετά, και το συγκρίνω μόνο με ελληνικές εκδόσεις, γιατί οι αμερικάνικες είναι ακριβότερες.
Για το μικρότερο τεύχος είμαι σύμφωνος. Για μένα το «έτος» Rosa θα έπρεπε να είναι μια ειδική έκδοση αντί του ΚΟΜΙΞ (γίνεται συχνά στην Αμερική, μια Limited σειρά να παίρνει τη θέση της ongoing για κάποια τεύχη, με δική της αρίθμηση, και μετά να επιστρέφει η κανονική με την δική της αρίθμηση), για 12 τεύχη (υποθέτω) με την κεντρική ιστορία, μια συμπληρωματική δεκασέλιδη (πάλι Rosa) και κάποια κείμενα/άρθρα σχετικά με τις ιστορίες. Σε χαμηλότερη τιμή φυσικά. Ποιο τίμια πρόταση, πάντα για μένα που δεν μου αρέσουν οι δευτερεύουσες ιστορίες και έχω ήδη τις ιστορίες Rosa στην συλλογή μου.
Η τελευταία προτροπή σου, σχετικά με το να σταματήσουμε την γκρίνια και με έργα να αλλάξουμε την δομή του περιοδικού, νομίζω αντιφάσκει με την άποψη σου απέναντι στο περιοδικό. Εγώ εκφράζω την διαμαρτυρία μου, πιστεύω κόσμια, δηλαδή δεν μειώνω τους ανθρώπους πίσω στην έκδοση, αλλά τους σχολιάζω γιατί κατά την άποψη μου δεν μου παραδίδουν καλό προϊόν. Και από forums αμερικάνικα ή από ιστορίες που έχουν διαρρεύσει η οργή των ξένων fans (για κάτι δικό τους) είναι πραγματική οργή και όχι ένα κείμενο 1000 λέξεων σε ένα χομπίστικο blog (για μένα μιλάω). Με αυτό θέλω να πω ότι δεν καταλαβαίνω την προτροπή σου να μην σχολιάζω αλλά να κάνω έργα. Και γιατί να κάνω έργα εις βάρος άλλων αναγνωστών που πιθανώς να τους αρέσει το Περιοδικό έτσι όπως είναι; Είναι τελείως «αντισυναδελφικό» καθώς το ποιο πιθανό είναι να γκρινιάζουν αυτοί μετά. Πιστεύω ακράδαντα αυτό που είπα στην αρχή, ο χρόνος κρίνει την ποιότητα σε κάτι, αν είναι καλή θα παραμείνει, αν είναι κακή είτε θα κλείσει ή θα αλλάξει.
Εμείς απλά καταγράφουμε την άποψη μας…
Ευχαριστώ για το χώρο και την σύντομη αναδρομή του Περιοδικού.
ΥΓ Οι Αμερικάνοι, τουλάχιστον τώρα που τα Disney εκδίδονται από mainstream εταιρεία (IDW) έχουν την λογική των superhero/mainstream comics. Συγκεκριμένοι τίτλοι ανά χαρακτήρα (εξαίρεση το Walt Disney Comics and Stories), 40 σελίδες αυστηρά, cover price 3.99$, sub-covers και TP ανά 4 τεύχη. Αν τα συγκρίνεις με τα δικά μας φαίνονται μικρά και ακριβά, για αυτό και κρίνονται πολύ πιο αυστηρά για τις 2-3 ιστορίες που αναδημοσιεύουν (ναι αναδημοσιεύουν ιταλικές και βορειοευρωπαικές, τουλάχιστον στα Uncle Scrooge
periklis12
14 Σεπτεμβρίου 2016Γεια.
Οφείλω να ομολογήσω πως η κατάταξη αυτού του τεύχους ως χειρότερο κι από το 260 του Α’ Κύκλου με ιντρίγκαρε. Κι έτσι έψαξα στη συλογή μου και ξανακοίταξα λίγο το επίμαχο αυτό τεύχος το οποίο θυμάμαι να μου έχει κάνει υπερβοικά άσχημη εντύπωση (αυτό και το αδιανόητο με τον Ντόναλντ και την αλεπού!) και τελικά πιστεύω ότι χωρίς τις στήλες και το αφιέρωμα του (πράγματα σχεδόν ανύπαρκτα στα νέα τεύχη) το βρίσκω το ίδιο άσχημο με το #26 του Β’ Κύκλου. Το ίδιο άσχημες ιστορίες (ίσως εκτός από του Ρότα) κι ένα ηλίθιο εξώφυλο για μια ηλίθια ιστορία που αποθαρρύνει και τους πιο τολμηρούς!
Αντίθετα, το #26 είχε τον Ρόσα τουλάχιστον και μια καλή για μένα ιστορία του Γίππες. Ναι, όντως το περιοδικό φέτος μας φτύνει κατάμουτρα με το “έτος Ρόσα” (ποιά σαϊνια στη σύνταξη σκέφτηκαν αυτήν την απίθανη πατέντα;;!!!) αλλά να μην ξεχνάμε πως κι ο Τερζόπουλος από το 2009 (τουάχιστον!) έδινε ανάλογα άσχημα τεύχη (με το πολύ ένα καλό τεύχος το χρόνο) μέχρι και το 2013 που έκλεισε.
komixwiki
16 Σεπτεμβρίου 2016Η αλήθεια είναι ότι ίσως υπερέβαλα λίγο αλλά ναι σαν τεύχη είναι το ίδιο άσχημα. Και τα 2 είχαν μεγάλα ονόματα όπως ο Μπαρκς και ο Ρόσα αλλά αυτό δεν φτάνει… Αναρωτιέμαι πολλές φορές και εγώ ποιος είχε αυτήν φαεινή ιδέα από το επιτελείο… Και αυτή η προσέγγιση που έλεγαν… Δεν την βλέπω… Συμφωνώ ότι ούτε ο Τερζόπουλος δεν συγχωρείται για τα άσχημα τεύχη 2009-2013 (είχε όμως κάποια πολύ καλά αλλά αυτά ήταν εξαιρέσεις) αλλά στο μένω που μπορώ να πω ότι ο Τερζόπουλος στάθηκε σωστός όσον αφορά τις ανατυπώσεις. Έβαζε μια δυο εδώ και εκεί και όχι όλο το χρόνο που γίνεται τώρα με την Καθημερινή. Η Καθημερινή είχε μια πολύ ωραία συνταγή στα τεύχη 1-18. Θέλουν ανατυπώσεις; Κανένα πρόβλημα. Απλά βάλε μια στο τόσο.