Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε 5-7 Μαΐου 2017 διοργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη το τρίτο The Comic Con με πολλούς και σημαντικούς καλεσμένους, ενώ, φυσικά, δε θα μπορούσαν να λείπουν και οι δημιουργοί Ντίσνεϋ! Έτσι, λοιπόν, είχαμε την τιμή να βρεθούμε μέλη της ΚΟΜΙΞ Wiki και του Greek Comics στο Q & A του ντισνεϋκού ζευγαριού Παστροβίκιο και Περισσινότο την Κυριακή, να τους κάνουμε ερωτήσεις μαζί με άλλους φαν και να ακούσουμε τις απαντήσεις τους!

Πάμε να δούμε τι ειπώθηκε:

3

.

2

.

1

.

0

.

-1

.

.

.

Πως είναι να είστε ζευγάρι σχεδιαστών κόμικς με παρεμφερές αντικείμενο (Ντίσνεϋ);

  • Περισσινότο: Νομίζω ότι είναι κάτι φανταστικό, που δε μου έχει συμβεί πριν, και βρήκα ένα άτομο που με καταλαβαίνει πλήρως.
  • Παστροβίκιο: Και για μένα ισχύει το ίδιο,  είναι δύσκολο σε αυτό τον κόσμο να βρεις και να ερωτευτείς ένα τέτοιο άτομο,  καθώς δε συμβαίνει συχνά να υπάρχουν ζευγάρια εκ των οποίων να είναι και οι δύο σχεδιαστές.

Λορέντζο, έχεις δημιουργήσει ιστορίες με ήρωες της Ντίσνεϋ, οι οποίες, αν και οι πρωταγωνιστές είναι πάντα οι ίδιοι χαρακτήρες, τοποθετούνται σε διαφορετικό, κάθε φορά, πλαίσιο (Οι Άρχοντες των Μάγων, Μυστικός Πράκτωρ ΝΝ, Οι Νέες Περιπέτειες του Φάντομ Ντακ). Τι είναι αυτό που κάνει τους χαρακτήρες αυτούς τόσο εύπλαστους;

Το καλό με τους χαρακτήρες Ντίσνεϋ είναι ότι είναι πολλοί κι έτσι μπορείς να τους τοποθετήσεις, κάθε φορά, στον αντίστοιχο ρόλο να τον ερμηνεύσουν. Αυτό εξαρτάται ξεκάθαρα από τη φαντασία του καλλιτέχνη.

Γκιάντα, στην Ελλάδα είσαι περισσότερο γνωστή ως η σχεδιάστρια της σειράς W.I.T.C.H., που ήταν μια σχεδόν υπερηρωική σειρά απευθυνόμενη σε πιο γυναικείο κοινό. Πιστεύεις ότι κάτι τέτοιο λείπει, αυτή τη στιγμή, από την αγορά των κόμικς;

Η W.I.T.C.H. είναι μια σειρά που συνδυάζει στοιχεία υπερηρωικά και μάνγκα, δηλαδή μπορούμε να την παρομοιάσουμε σε στυλ με αυτό της Sailor Moon, και απευθύνεται αποκλειστικά σε γυναικείο κοινό. Εκείνη την εποχή, στην Ιταλία, δεν υπήρχε κάτι αντίστοιχο. Πιστεύω ότι δεν υπάρχουν κόμικς που απευθύνονται αποκλειστικά σε γυναίκες και είναι κάτι που λείπει από την αγορά. Κάτι στο οποίο να αισθάνονται κοντά, ότι έχουν κοινά χαρακτηριστικά.

Λορέντζο, στο σχέδιό σου υπάρχει ένας διάχυτος δυναμισμός, που δε συναντάται συχνά σε σχεδιαστές της Ντίσνεϋ. Φυσικότητα της έκφρασης ή συνειδητή επιλογή;

Είναι κάτι φυσικό, καθώς τα αναγνώσματά μου επικεντρώνονται σε υπερηρωικά και μάνγκα, εκτός από Ντίσνεϋ. Επομένως, προσπάθησα να φιλτράρω αυτά τα ερεθίσματα με έναν τρόπο που να προσεγγίζει τις ιστορίες Ντίσνεϋ. Δεν έπρεπε στους αναγνώστες να φαίνεται περίεργο το σχέδιο. Για παράδειγμα, στις Νέες Περιπέτειες του Φάντομ Ντακ τα καρέ στη διαμόρφωση της σελίδας προσέγγιζαν τον τρόπο δημιουργίας μιας σελίδας υπερηρωικού κόμικ, παρά τον ντισνεϋκό. Ωστόσο, η πιο πρόσφατη ιστορία του PKNA, που έχει κυκλοφορήσει στο Topolino, προσεγγίζει, πλέον, πιο πολύ το κλασικό ντισνεϋκό στυλ, κάτι που μου επέφερε τη δυσκολία να προσαρμόσω το σχέδιό μου, το οποίο, στην πρώτη φάση της σειράς, είχε μια μεγαλύτερη ελευθερία, και συνεχώς πρέπει να αναδιαμορφώνω τον τρόπο που διαχέω το δυναμισμό μου μέσα στις ιστορίες. Στις εικόνες που προβάλλονται από πίσω (στον τοίχο) υπάρχει μια σελίδα από το PKNA, η οποία δε δημοσιεύτηκε ποτέ, καθώς δεν εγκρίθηκε για το Topolino.

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες επιρροές σας ως σχεδιαστές και υπάρχουν κόμικς ή σειρές κόμικς τις οποίες παρακολουθείτε αυτό τον καιρό;

  • Περισσινότο: Αυτή την περίοδο δε διαβάζω τίποτα από κόμικς, παρά μόνο λογοτεχνικά βιβλία. Έχω επηρεαστεί περισσότερο από κινούμενα σχέδια, ιδιαίτερα από τα ιαπωνικά άνιμε, ακόμα και από κινούμενα σχέδια Ντίσνεϋ και άλλα αμερικάνικα, πιο πολύ από ότι κόμικς.
  • Παστροβίκιο: Τα δικά μου ερεθίσματα είναι πιο διάχυτα, δεν έχω επηρεαστεί από έναν συγκεκριμένο καλλιτέχνη ούτε μπορώ να σκεφτώ ένα συγκεκριμένο κόμικ που να μου αρέσει πάρα πολύ, καθώς διαβάζω με έναν τρόπο πιο αόριστο, βρίσκοντας, ξεφυλλίζοντας διάφορα κόμικς, τι μου αρέσει από τον καθένα, και το αποκομίζω ως ερέθισμα για να το περάσω στις δικές μου δουλειές.

Στην αρχή, η σειρά PKNA είχε ένα διάχυτο στυλ ως προς τα καρέ, δεν ήταν τρεις σειρές ανά σελίδα. Πώς προέκυψε αυτό, το έκαναν από μόνοι τους οι σχεδιαστές ή τους το ζήτησε κάποιος εκδότης;

Παστροβίκιο: Το PKNA είναι καρπός μιας πολύ δημιουργικής περιόδου στην Ιταλία και ο εκδοτικός οίκος, τότε, ζήτησε απλά από τους καλλιτέχνες να πειραματιστούν.

Όπως ανέφερε η Γκιάντα προηγουμένως, δεν υπάρχουν, πια, κόμικς που απευθύνονται σε γυναίκες. Αναρωτιέμαι, πώς μια γυναίκα καταλήγει να αγαπήσει τα κόμικς και να ασχοληθεί επαγγελματικά με αυτά;

Περισσινότο: Γενικά μου άρεζε να σχεδιάζω από μικρή. Ισχύει ότι, στην ιταλική τουλάχιστον αγορά, λείπει ένα κόμικ που να απευθύνεται αποκλειστικά σε γυναίκες αυτή την περίοδο, αλλά μου αρέσει να σχεδιάζω τόσο για αγόρια όσο και για κορίτσια. Αυτή την περίοδο, σχεδιάζω μια καινούρια ιστορία για το Topolino, η οποία αποτελείται από επεισόδια και στην οποία πρωταγωνίστρια είναι ένας θηλυκός χαρακτήρας Ντίσνεϋ, μια πάπια η οποία ήρθε από το διάστημα! Είναι ένας χαρακτήρας του Τζόρτζιο Καβατσάνο, που είχε χρησιμοποιηθεί πριν από περίπου 40 χρόνια και δεν έχει ξαναχρησιμοποιηθεί από τότε, και προσπαθώ να τη σχεδιάσω από μια προοπτική πιο γυναικεία από του Καβατσάνο.

Είχε η σειρά W.I.T.C.H. την απήχηση που περιμένατε, υπήρχε κόσμος (γυναικείο κοινό) να τη διαβάσει;

Περισσινότο: Η σειρά γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία και πουλούσε χιλιάδες και χιλιάδες αντίτυπα, όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, υπήρχαν πολλά κορίτσια που το λάτρεψαν!

Ποιος είναι ο αγαπημένος δημιουργός Ντίσνεϋ του καθενός;

Ποια θεωρείτε ότι είναι η καλύτερη δουλειά σας;

  • Παστροβίκιο και Περισσινότο: Θεωρούμε πως η τελευταία μας δουλειά είναι η καλύτερη.

Ποιος είναι ο αγαπημένος χαρακτήρας Ντίσνεϋ του καθενός;

  • Περισσινότο: Μου αρέσουν περισσότερο οι πάπιες και, συγκεκριμένα, ο Ντόναλντ, ενώ από τους θηλυκούς χαρακτήρες η Μάτζικα.
  • Παστροβίκιο: Το πιο σημαντικό είναι να είναι καλή η ιστορία, διότι αν η ιστορία δεν είναι καλή, ακόμα και ο πιο καλός χαρακτήρας να είναι ο πρωταγωνιστής, καταλήγει να είναι άσχημος χαρακτήρας. Αυτή την περίοδο, με τον Φραντσέσκο Αρτιμπάνι κυρίως, πραγματοποιούμε ιστορίες οι οποίες περιέχουν πιο ξεχασμένους χαρακτήρες, γιατί είναι πολύ εύκολο να κάνεις μια ιστορία με τον Ντόναλντ, τον Μίκυ, τον Γκούφυ κ.τλ., αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο να κάνεις μια ολόκληρη ιστορία με τον Πλούτο ή τον Γλόμπο, για παράδειγμα. Παρ’ όλα αυτά, αυτές οι ιστορίες είναι αρκετά μικρές, αλλά μελλοντικά θα θέλαμε να δοκιμάσουμε κάτι πιο μεγάλο.

Ας φανταστούμε ότι η Ντίσνεϋ σας αναθέτει να πάρετε τον αγαπημένο σας χαρακτήρα και να τον συστήσετε σε ένα εντελώς νέο κοινό μέσα από οποιοδήποτε είδος κόμικς θέλετε, κρατώντας βέβαια τα βασικά χαρακτηριστικά του καθενός, π.χ.  δραματικό, κωμικό, περιπέτεια, θρίλερ. Τι θα επέλεγε ο καθένας;

  • Περισσινότο: Σχεδιάζοντας για την Ντίσνεϋ, έχω δει ότι οι ιθύνοντες βάζουν πολλούς περιορισμούς. Αυτό που μου λείπει και θα ήθελα να κάνω είναι ξεφύγω από αυτούς τους περιορισμόυς και να χτίσω μια ιστορία πιο προσωπική, πιο δικιά μου.
  • Παστροβίκιο: Αυτό που λέει η Γκιάντα είναι σωστό. Σήμερα το κοινό, τα παιδιά, αλλά και οι πιο μεγάλοι, έχουν συνηθίσει να διαβάζουν πράγματα που έχουν ωριμάσει με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Αλλά όταν δουλεύεις για την Ντίσνεϋ, πρέπει να αντιλαμβάνεσαι ότι δουλεύεις πάνω σε είδωλα, σε χαρακτήρες που έχουν χτιστεί σε βάθος χρόνου και έχουν πάρει συγκεκριμένη μορφή, επομένως είναι δύσκολο να κάνεις μεγάλες αλλαγές, ακόμα και μια μικρή αλλαγή μπορεί να οδηγήσει σε αρνητικές συνέπειες για το δημιούργημά σου.
  • Περισσινότο: Για παράδειγμα, ένα είδος περιορισμού είναι πως, ενώ στο παρελθόν, όταν τα ανιψάκια έκαναν κάτι κακό, ο Ντόναλντ τα χτυπούσε με τη βέργα, πλέον, αν παρουσιάσεις κάτι τέτοιο δε γίνεται δεκτό από την Ντίσνεϋ. Επίσης, στο παρελθόν ο Σκρουτζ είχε το τουφέκι του, το οποίο υπάρχει ακόμα, αλλά δε θα τον δεις πια να σημαδεύει κάποιον χαρακτήρα, αλλά να πυροβολεί στον αέρα. Κι ενώ έριχνε αλάτι κι όχι σφαίρες, πάλι αυτό απαγορεύεται τώρα. Επίσης, αυτή τη στιγμή δεν επιτρέπεται να δείχνουμε τον Ντόναλντ και την Νταίζυ να φιλιούνται.
  • Παστροβίκιο: Κάθε φορά προστίθενται τέτοιου είδους μικροί περιορισμοί, οι οποίοι, όσο περνούν τα χρόνια, δυσκολεύουν το έργο των σεναριογράφων, οι οποίοι, για να χτίσουν την ιστορία που θέλουν, πρέπει να προσπαθούν να αποφύγουν να πέσουν σε κάποιον τέτοιο «τοίχο».

Με ποιον σεναριογράφο έχετε συνεργαστεί καλύτερα μέχρι τώρα και με ποιον έχετε καλύτερη χημεία;

  • Περισσινότο: Για μένα, αυτός είναι ο Μπρούνο Έννα, με τον οποίο έχουμε συνεργαστεί σε αρκετές ιστορίες Ντίσνεϋ, ακόμα και στις W.I.T.C.H., και πρόσφατα έτυχε να ξανασυνεργαστούμε. Είναι ένας πολύ καλός σεναριογράφος, αλλά και άνθρωπος, βοηθάει όπου χρειαστεί κ.τλ.
  • Παστροβίκιο: Θα ήθελα να πω το όνομα κάποιου από το εξωτερικό, όχι Ιταλό, για να κάνω φιγούρα, αλλά, δυστυχώς, οι καλύτεροι σεναριογράφοι, όσον αφορά τουλάχιστον τις ιστορίες Ντίσνεϋ, είναι Ιταλοί. Ο πρώτος είναι ο Τίτο Φαράτσι, με τον οποίο κάναμε τις πρώτες ιστορίες των Νέων Περιπετειών του Φάντομ Ντακ (PKNA), ή ο Κάστυ, με τον οποίο δημιουργήσαμε το Μαύρο Κεραυνό και, τέλος, ο Φραντσέσκο Αρτιμπάνι, με τον οποίο κάναμε τις νέες ιστορίες των Νέων Περιπετειών του Φάντομ Ντακ και ετοιμάζουμε καινούρια πράγματα αυτή την περίοδο. Ο καθένας είναι ξεχωριστός με το δικό του τρόπο, ενώ πολλές φορές συμπεριφέρονται όλοι τους σαν παιδιά και πρέπει να μάθεις τα καπρίτσια του καθενός, για να λειτουργείς καλύτερα μαζί τους. Κι εγώ, ως σχεδιαστής, πρέπει να τους ικανοποιώ κάθε φορά με το αποτέλεσμα της δουλειάς μου, γιατί πολλές φορές δεν κάνω ακριβώς αυτό που μου ζητάνε. Μετά τη συνεργασία, σταδιακά γινόμαστε και φίλοι.

Πόσο δύσκολο είναι να είναι κανείς σχεδιαστής κόμικς και πώς τα κόμικς του Ντίσνεϋ, που είναι αμερικανικό δημιούργημα, έφτασαν να παράγονται στο μεγαλύτερο βαθμό από Ιταλούς;

Παστροβίκιο: Είναι πολύ δύσκολο να είσαι σχεδιαστής κόμικς και κάθε φορά που έχεις μια ευκαιρία πρέπει να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό για να τη φέρεις σε πέρας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η Ιταλία, όσον αφορά την κουλτούρα της, διαθέτει κάποια στοιχεία αποικίας, γιατί, όταν μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήρθαν οι Αμερικάνοι κι ελευθέρωσαν τη χώρα από το φασισμό, έφεραν και τη δική τους κουλτούρα, η οποία περιείχε ταινίες και κόμικς, με αποτέλεσμα η Ιταλία να έχει από πολύ παλιά κόμικς Ντίσνεϋ και να φτάσουν σε κάποιο σημείο να φτιάχνουν οι Ιταλοί καλύτερες ιστορίες από τους ίδιους τους Αμερικάνους, οι οποίοι δημιούργησαν τους χαρακτήρες του Ντίσνεϋ! Επομένως, είναι φυσικό κάποιος στην Ιταλία να θέλει πολύ να γίνει σχεδιαστής κόμικς και να επιλέγει να ασχοληθεί με τους χαρακτήρες του Ντίσνεϋ.

Στο PKNA έχουν προσπαθήσει να δημιουργήσουν, και σχεδιαστικά, έναν αρκετά περίπλοκο κόσμο με πιο περίπλοκο εξοπλισμό, κτίρια και χαρακτήρες. Πώς καταφέρνεις, Λορέντζο, να διατηρήσεις την απλότητα του στυλ του Ντίσνεϋ;

Πρέπει να βρεις το σωστό τρόπο. Αυτό προϋποθέτει να έχεις καλούς σχεδιαστές για να καταφέρουν κάτι τέτοιο. Μπορεί κάποιος σχεδιαστής να είναι πολύ καλός στο δικό του κόμικ, αλλά, όταν αναγκάζεσαι να σχεδιάσεις κόμικς με τους χαρακτήρες του Ντίσνεϋ, πρέπει να μπορείς να φιλτράρεις αυτό το ταλέντο, για να το χρησιμοποιείς στην υπηρεσία των χαρακτήρων αυτών. Είναι πολύ δύσκολο να εξηγείς πώς κάποιος μπορεί να το καταφέρει αυτό. Παράδειγμα τέτοιας περίπτωσης είναι οι παρωδίες, π.χ. το Metopolis. Το έργο σου πρέπει μεν να απευθύνεται σε παιδιά, αλλά θες να βάλεις και ένα στοιχείο πιο ώριμο, με περισσότερες λεπτομέρειες είτε στο σχεδιαστικό στυλ είτε στον τρόπο που στήνεται η σελίδα, πώς σκηνογραφείται κ.λπ. Δεν έχουν μεγάλη διαφορά το ένα από το άλλο, δηλαδή ακόμα και οι κλασικές ταινίες κινουμένων σχεδίων του Ντίσνεϋ έχουν περίπου το ίδιο πνεύμα και με τις πιο σύνθετες ιστορίες, όπως το PKNA. Πιστεύω πως το θέμα είναι κάθε φορά ο τρόπος που διαχειρίζεσαι μια ιστορία σου. Ήταν μια πολύ δύσκολη ερώτηση, διότι είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσει κανείς πώς ακριβώς γίνεται αυτό. Απλώς μου βγαίνει!

Όπως είπαμε, η Ντίσνεϋ θέτει πολλούς περιορισμούς, για παράδειγμα ο Σκρουτζ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το όπλο του, όμως στις ιστορίες του PKNA και στο Μαύρο Κεραυνό υπάρχουν πάρα πολλά όπλα και βλέπουμε τους πρωταγωνιστές να πολεμούν μεταξύ τους!

Παστροβίκιο: Δεν είπα ακόμα για το Μαύρο Κεραυνό, αλλά όσον αφορά το PKNA τα ακτινοπίστολα δεν είναι το ίδιο με ένα κανονικό πιστόλι με σφαίρες. Όσον αφορά το Μαύρο Κεραυνό, δεν υπάρχει βία που δεν μπορεί να περάσει στα κόμικς. Είναι όπως τα παραδοσιακά υπερηρωικά κόμικς, μπορεί να πέσει μια μπουνιά και μετά ο άλλος να απαντήσει, αλλά περιορίζεται εκεί. Δεν υπάρχει κίνδυνος για τη ζωή των πρωταγωνιστών. Για παράδειγμα, στο Μαύρο Κεραυνό 3.0 (αδημοσίευτη στην Ελλάδα) έπρεπε να ελέγξω όλα τα όπλα που θα χρησιμοποιούσα, έτσι ώστε να μη φαίνονται επικίνδυνα, οπότε και ένα όπλο κατέληξε, ουσιαστικά, να είναι νεροπίστολο! Το σημαντικό είναι απλώς να έχεις κάτι να σχεδιάζεις να κρατούν στο χέρι κι ας είναι και νεροπίστολο, καθώς επίσης και αυτά να μην αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα.

Κάτι άσχετο, όλοι οι προηγούμενοι άνδρες σχεδιαστές (στα προηγούμενα Q&A) είπαν ότι είναι μία τόσο δύσκολη δουλειά που, ευτυχώς, έχουν το βράχο στο σπίτι, που είναι η γυναίκα. Μαγειρεύει, τους τα έχει όλα έτοιμα… Σε αυτή τη σχέση πώς λειτουργεί αυτό;

Παστροβίκιο και Περισσινότο: Η σχέση μας λειτουργεί ενάμιση χρόνο τώρα, επομένως ακόμα δε μένουμε μαζί. Ο καθένας σπίτι του, λοιπόν! Επιπλέον, μένουμε και σε διαφορετικές πόλεις προς το παρόν! Επομένως, ο καθένας σχεδιάζει στο στούντιό του, αλλά, παρ’ όλα αυτά, θα μας άρεσε πάρα πολύ να δουλεύουμε μαζί, όταν θα έρθει η φάση που θα συγκατοικήσουμε. Θα κάνουμε μαζί το διάλειμμα για φαγητό, μετά θα δουλεύουμε μαζί… θα το βρούμε!

.

.

.

Στο τέλος, ρώτησα και ποιο είναι το αγαπημένο τους μάνγκα ή άνιμε. XD

Ο Παστροβίκιο απάντησε το “AKIRA”, ενώ η Περισσινότο κάποιο που δεν το ήξερα και δεν το συγκράτησα (μάλλον δεν ήταν και πολύ γνωστό).

~~FINITO~~