Τα τελευταία δυο χρόνια είχαμε για πρώτη φορά στα ντισνεϋκά χρονικά της Ελλάδας τη μαζική επίσκεψη κορυφαίων Ιταλών δημιουργών της νεοϊταλικής σχολής Ντίσνεϋ και συγκεκριμένα των Τζόρτζιο Καβατσάνο, Σίλβια Τζίκε και Πάολο Μοττούρα! Όμως, στις 3-4 Δεκεμβρίου 2016 είχαμε την τιμή να φιλοξενήσουμε στη χώρα μας το μοναδικό Φάμπιο Τσελόνι, κυρίως γνωστό για δουλειές του στο ΚΟΜΙΞ (Ο Επικός Μίκυ [# 274], Δράκουλας [# 295]), στις Νέες Περιπέτειες του Φάντομ Ντακ (Σπόροι [# 9], Εγώ Είμαι η Ξαντούμ [σειρά ολιγοσέλιδων ιστοριών]), καθώς επίσης και στο Μίκυ Μάους, το Ντόναλντ, τα Μεγάλα Σήριαλ κι άλλα.
Αραχτός στον καναπέ του, λοιπόν, ο μαέστρο ξεκίνησε!
3
.
2
.
1
.
Είναι μεγάλη μου χαρά που βρίσκομαι στην Ελλάδα και σας χαιρετώ όλους!
Όσον αφορά στις ντισνεϋκές παρωδίες ιστοριών τρόμου, αποτέλεσε η σύνδεση του παραμυθικού με το σκοτεινό στοιχείο για εσάς φυσική εξέλιξη της διαρκούς εναλλασσόμενης ενασχόλησής σας με ιστορίες διαφορετικού είδους;
Η Τριλογία του Τρόμου (Δράκουλας — Lo strano caso del Dottor Ratkyll e di Mister Hyde — Duckenstein di Mary Shelduck) είναι το αποτέλεσμα εξάσκησης και εξέλιξης 25 χρόνων.
Αν και φαίνονται πολύ πρωτοποριακές δουλειές, στην πραγματικότητα έτσι δουλεύει η παράδοση της Ντίσνεϋ. Ο τρόμος υπήρχε πάντα ως πτυχή της Ντίσνεϋ, όπως σε παλιές ταινίες κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους, παραδείγματος χάρη στη «Χιονάτη και τους Επτά Νάνους», «Σταχτοπούτα» κλπ., λόγου χάρη με την κακιά μάγισσα.
Θεωρώ πως στα παραμύθια δεν μπορούν να υπάρξουν ξεχωριστά μόνες τους οι φωτεινές και οι σκοτεινές πτυχές και, επειδή το συνδυασμό αυτόν τον έκανε η Ντίσνεϋ πολύ παλιά, δίνω έτσι μια νέα πνοή σε αυτόν τον τρόπο δουλειάς που ήταν ξεχασμένος στο χρόνο. Και με την ενασχόλησή μου και με τον Ντύλαν Ντογκ, με τον Μπονέλι, κατόρθωσα να συνδυάσω τον τρόμο με την Ντίσνεϋ.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση όταν πρέπει να προσαρμόσετε σε μια ιστορία που απευθύνεται σε παιδιά πλοκές τρόμου και σκηνές θανάτου;
Υπάρχουν δύο ειδών προβλήματα σε αυτό, που το ένα αφορά τοσενάριο και το άλλο το σχέδιο. Το σενάριο δε με απασχολεί εμένα, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση ο σεναριογράφος ήταν ο Μπρούνο Έννα.
Το στοίχημα του σεναριογράφου ήταν να μεταφράσει τα ενήλικα στοιχεία του πρωτότυπου έργου (αίμα, σεξ, τρόμο) στον «αθώο» κόσμο της Ντίσνεϋ χωρίς να χάνεται η αρχική του σημασία. Και αυτό επιτυγχάνεται με διάφορα τρικ, ώστε να υπονοείται ότι γίνονται κάποια πράγματα, αλλά να μην παρουσιάζονται στην ιστορία.
Και στο σχέδιο υπήρχε μια δυσκολία, καθώς ήταν κάτι πειραματικό, κάτι που δεν είχε ξαναγίνει, κι από την άλλη έπρεπε να μείνει πιστό στα ντισνεϋκά πλαίσια. Γι’ αυτό δούλεψα όπως στον κινηματογράφο του εξπρεσιονισμού, με πολλές σκιές και λήψεις από χαμηλά, για να πετύχω αυτό το αποτέλεσμα. Επομένως, υπήρχε το ρίσκο να μη μοιάζει με κόμικ Ντίσνεϋ.
Από τη στιγμή που φτάνει στα χέρια σας ένα σενάριο μέχρι το σημείο της οπτικοποίησης στο χαρτί ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείτε και πόσο μπορείτε να συμβάλλετε στην αλλαγή του αρχικού σεναρίου;
Δεν επεμβαίνω στους διαλόγους των χαρακτήρων ή τη χρονική ακολουθία, αλλά αν είναι αναγκαίο μπορώ να αλλάξω τη σκηνοθεσία της ιστορίας, συγκεκριμένα τη σύνδεση σε μεμονωμένα καρέ, δίνω τη δική μου αφήγηση στην αλληλουχία τους. Άλλωστε, στα κόμικς υπάρχουν δύο ειδών αφηγητές: ο σεναριογράφος, που αφηγείται με λόγια, και ο σχεδιαστής, που αφηγείται με εικόνες.
Έτσι, όταν παραλαμβάνω το σενάριο, κάνω τα προσχέδια, το σχέδιο, το μελάνωμα και, τέλος, πηγαίνω στη σύνταξη, η οποία διαλέγει το χρωματιστή και τον letterer, ενώ αν προλαβαίνουμε τις προθεσμίες πηγαίνει για να τυπωθεί. Και ιστορίες όπως ο Δράκουλας και Duckenstein di Mary Shelduck πήραν 6 μήνες για να ολοκληρωθούν.
Πώς προκύπτει το επιθυμητό σε εσάς αποτέλεσμα και, μάλιστα, τόσο καλό υπό την πίεση της δουλειάς;
Μην ξεχνάμε ότι είναι δουλειά. Ξυπνώ πολύ νωρίς το πρωί και έχω λιγοστό ελεύθερο χρόνο (κάποιες φορές ούτε για βόλτα). Ακόμα, η δουλειά μου είναι εγκεφαλική και όχι αυτοματοποιημένη, σε κάθε ιστορία πουδημιουργώ θα βρω ξεχωριστά στοιχεία να προσθέσω για να την τελειοποιήσω και δε θα τα κάνω όλα τυποποιημένα. Τέλος, πρέπει πάντα να είμαι συγκεντρωμένος, ακόμα κι όταν δεν έχω έμπνευση. Ο συνδυασμός όλων αυτών είναι που δίνει το αποτέλεσμα που βλέπετε.
Τι παίζει με τα δικαιώματα της ιστορίας Lo strano caso del Dottor Ratkyll e di Mister Hyde (“Η Παράξενη Υπόθεση του Δόκτωρ Ράτκυλ και του Κύριου Χάιντ”);
* Να σημειωθεί πως η εν λόγω ιστορία, παρά τη δημοφιλία που απέσπασε στην Ιταλία, δεν έχει δημοσιευτεί ακόμα σε καμιά άλλη χώρα από το 2014!
Η δουλειά μου τελειώνει στο σημείο που παραδίδω το έργο μου στην Ντίσνεϋ προς δημοσίευση. Η κυκλοφορία των ιστοριών μου τόσο στο εξωτερικό όσο και στη χώρα μου είναι κάτι που μαθαίνω τυχαία.
Πώς καταλήξατε να σχεδιάζετε για την Ντίσνεϋ;
* Μας απαντά μέσα από την εξιστόρηση της όλης του νεανικής πορείας στο χώρο των κόμικς.
Έχω πάθος με το σχέδιο από μικρό παιδί, 6 χρονών, οπότε και ξεκίνησα να σχεδιάζω. Από τα 8 μου είχα αποφασίσει να σχεδιάζω «Μίκυ Μάους» και το είχα πει στη μαμά μου.
Αργότερα, στο Γυμνάσιο γράφτηκα σε σχολή για κόμικς στο Μιλάνο, ενώ στα 17 μου έκανα το πρώτο μου κόμικ τρόμου, το οποίο το τερμάτισε η λογοκρισία. Τελικά, ξαναγύρισα στην «παλιά μου αγάπη», οπότε και χτύπησα την πόρτα του επιτελείου Ντίσνεϋ. Έτσι, από τα 18 μου σχεδιάζω για την Ντίσνεϋ.
Υπήρξε κάποια στιγμή που χρειάστηκε να πετάξεις τη δουλειά σου στα σκουπίδια;
Συμβαίνει καμιά φορά αυτό. Βασικά, η σωστή ερώτηση θα ήταν: «Υπήρχε εποχή που να ήσασταν ικανοποιημένος με τη δουλειά σας;» (μας λέει σαρκάζοντας τον εαυτό του) Κάποιες φορές, μάλιστα, πετούσα μελανωμένες σελίδες!
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας χαρακτήρας;
Ο Ντόναλντ και ο Σκρουτζ! Αλλά και ο Μίκυ είναι απίστευτος χαρακτήρας!
Οι ιστορίες του Μπαρκς είναι ανυπέρβλητες, αποτέλεσαν μεγάλη έμπνευση για μένα. Ο Παπιάνθρωπος έδειξε πώς πρέπει να είναι τα κόμικς Ντίσνεϋ. Είναι, χωρίς αμφιβολία, ο σημαντικότερος αφηγητής του 20ού αιώνα.
Έχετε στα σκαριά κάποια ιστορία-παρωδία για το μέλλον;
* Απαντά με χιουμοριστικό τόνο.
Ναι, αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα πάνω στο θέμα, γιατί θα θέσω σε κίνδυνο τη ζωή μου!
Ποια είναι η δική σας αγαπημένη ιστορία;
Ο Δράκουλας, διότι μου πήρε πάρα πολύ χρόνο να τον ολοκληρώσω και άρεσε σε εξίσου πολύ κόσμο! Πριν από την ιστορία αυτή, δεν είχα δημιουργήσει άλλη ιστορία για κάποιο διάστημα κι έτσι με φώναξε η εκδότρια και μου είπε να κάνω μια ιστορία, στην οποία να προσθέσω ό,τι ήθελα!
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας σχεδιαστής Ντίσνεϋ (εκτός από τον Μπαρκς εννοείται);
Ο Τζόρτζιο Καβατσάνο, αλλά θαυμάζω επίσης και τους Φλόυντ Γκότφρεντσον, Ρομάνο Σκάρπα, Τζοβάν Μπατίστα Κάρπι και άλλους. Το σχεδιαστικό μου στυλ, άλλωστε, είναι συνδυασμός από πολλές επιρροές.
Σχεδιάζετε μελλοντικά να συνδυάσετε Ντύλαν Ντογκ και Ντίσνεϋ;
Με έχει προλάβει ο Πάολο Μοττούρα (αναφέρεται στην ιστορία Η Αυγή των Φορτικών Τρωκτικών, ΚΟΜΙΞ 15 (Β΄ Περίοδος))
Με ποιον σεναριογράφο συνεργάζεστε καλύτερα;
Σίγουρα με τον Μπρούνο Έννα, αλλά έχω καλή συνεργασία και με τον Τίτο Φαράτσι και τον Φάμπιο Μικελίνι.
Να αναφέρω, επίσης, ότι η ιστορία Γύρνα στο Σπίτι Ντόναλντ (ΚΟΜΙΞ 166) είναι εμπνευσμένη από μια ομιχλώδη νύχτα που εγώ και ο φίλος μου και σεναριογράφος Μικελίνι είχαμε χαθεί με το αυτοκίνητο και δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε σπίτι. Βλέπετε, δεν υπήρχαν GPS τότε. Έτσι, μας ήρθε η έμπνευση.
Σας είναι πιο δύσκολο να σχεδιάζετε χαρακτήρες Ντίσνεϋ ή δικούς σας;
Καταρχάς, ο σχεδιαστής αποφασίζει με ποιον χαρακτήρα θα περάσει αυτό που θέλει. Τους δικούς μου τους χρησιμοποιώ όπως θέλω, ενώ στην Ντίσνεϋ υπάρχουν κανόνες, οι οποίοι δεν είναι γραμμένοι κάπου, αλλά τους ανακαλύπτεις. Καμιά φορά, όμως, είναι πιο εύκολο να σχεδιάζεις με κανόνες παρά κάτι τελείως δικό σου.
Θα θέλατε να συνεργαστείτε ξανά με τον Πάολο Μοττούρα;
* Ενδεικτικά, είχαν συνεργαστεί στο σχέδιο της ιστορίας Ο Επικός Μίκυ (ΚΟΜΙΞ 274)
Ναι, αλλά είμαστε και οι δυο τεμπέληδες. Έχουμε καλές σχέσεις, έχουμε γυρίσει τον κόσμο μαζί και έχουμε επισκεφθεί και την Ελλάδα.
Υπάρχει περίπτωση να σχεδιάσετε ιστορία με τον Μίκυ και τον Ντόναλντ μαζί;
Το έχω κάνει με την ιστορία Lo strano caso del Dottor Ratkyll e di Mister Hyde και θα συμβεί και στη μελλοντική μου ιστορία με τον Μπρούνο Έννα.
Περιμένατε να έχετε τέτοια απήχηση στην Ελλάδα;
Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα τόσο μεγάλο κοινό στην Ελλάδα. Οι δημιουργοί εργάζονται σε ένα καμαράκι απομονωμένοι από τον έξω κόσμο και είναι πολύ ευχάριστο να μαθαίνεις ότι διαβάζουν τις ιστορίες σου άνθρωποι και από άλλα σημεία του κόσμου.
~~THE END~~
