ΚΟΜΙΞ #20 και ο Φεβρουάριος τελειώνει με ένα τεύχος με μια άλλη ακόμα αναδημοσίευση ιστορίας του Ντον Ρόσα, “Το Ρευστό”. Το εξώφυλλο πολύ όμορφο, όμως να πω και πάλι πως δεν θεωρώ την ανατύπωση το κάτι θετικό… Η δομή του τεύχους είναι όπως αυτή του προηγούμενου, πράγμα ανησυχητικό και απογοητευτικό.

Το εικοστό ΚΟΜΙΞ έχει συνολικά, 7 ιστορίες. Ας πάμε να τους ρίξουμε μια ματιά…

Η πρώτη ιστορία “Το Ρευστό” έχει 26 σελίδες.

Περίληψη:
Οι Μουργόλυκοι αποκτούν δύο ακτινοβόλα πιστόλια που εξουδετερώνουν την τριβή και την αδράνεια. Με αυτά προσπαθούν να κλέψουν τα χρήματα του Σκρουτζ αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να προκαλέσουν την μεγαλύτερη δολαριοπλημμύρα όλων των εποχών και να πάνε – για άλλη μια φορά – στη φυλακή.

Ιστορία που έχω χιλιοδιαβάσει, και είναι πολύ ωραία. Βέβαια, δεν θα πω για σενάριο και για σχέδιο, γιατί και τα δύο είναι πολύ καλά. Βέβαια, το σχέδιο του Ρόσα είναι κάπως πρώιμο και αυτό με χαλάει λίγο… Το απόγειο του σχεδίου του βέβαια μπορεί να το δει κανείς σε ιστορίες όπως στο Γράμμα από το σπίτι, που σύμφωνα με το Inducks θεωρείται πλέον η καλύτερη ιστορία του.

Για τα παραπάνω θα βάλω ένα 9–9,5/10.

Η δεύτερη ιστορία είναι το “Η βασίλισσα του χορού”.

Περίληψη:
Θείος και ανιψιός βάζουν στοίχημα με αποτέλεσμα η Ούνα να υποστεί ριζικές στιλιστικές αλλαγές…

Πάμε, τώρα, να δούμε και τις δευτερεύουσες ιστορίες του τεύχους. Ας αρχίσουμε με την ιστορία της Ούνας… Δεν ξέρω για σας αλλά οι ιστορίες της δεν μου έλειψαν καθόλου. Την συγκεκριμένη την βρίσκω αρκετά καλή εξαιτίας του στοιχήματος που παίχτηκε ανάμεσα σε Θείο και ανιψιό με αποτέλεσμα κάποια αστεία καρέ αλλά μέχρι εκεί.  Γενικά το σενάριο ήταν πολύ προβλέψιμο αλλά το σχέδιο ήταν πάρα πολύ καλό. Θα βάλουμε ένα 6/10!

Τρίτη ιστορία είναι οι “Ένας Κροίσος για δείπνο”.

Περίληψη:
Ο Σκρουτζ κάνει το παν για να γαλουχήσει σωστά τον μονίμως άφραγκο ανιψιό του. Ο Ντόναλντ και τα ανιψάκια όμως περνούν στην αντεπίθεση!

Η ιστορία του Γίππες παρόλο που είχε σενάριο Μπαρκς κάπως με απογοήτευσε… Κυρίως το σχέδιο (που ήταν αρκετά κακό σε ορισμένα σημεία) και λίγο ο χρωματισμός. Έχουμε δει το σχέδιο του Γίππες καλύτερο σε ιστορίες όπως είναι ο Βασιλιάς Σκρούτζ Α΄. Το σενάριο ήταν πρωτότυπο αλλά γενικά σαν σύνολο δεν τρελάθηκα…  Στο τέλος ο δημιουργός επέλεξε να είναι δίκαιος και να μην δυσαρεστήσει κανέναν αλλά εάν την ολοκλήρωνε ο θρυλικός Μπαρκς τότε πιστεύω ότι θα της έδινε διαφορετική ρότα! Ήταν τυπικά καλή οπότε θα βάλουμε το 6,5/10.

Τέταρτη ιστορία είναι το “Ένα άτυχο κορίτσι”.

Περίληψη:
Ο Γκαστόνε έρχεται σε επαφή με το πιο τυχερό κορίτσι του κόσμου όμως η χημεία τους δεν είναι το ίδιο τυχερή…

Η ιστορία δεν ήταν άσχημη αλλά δεν ήταν και κάτι το ιδιαίτερο… Βασικά ήταν από τις ιστορίες που θα διαβάσεις και θα την ξεχάσεις μετά από κάποιες. Ήταν κάπως βαρετή αλλά το σχέδιο της ήταν καλό. Ιστορίες τέτοιες με τον Γκαστόνε έχουμε δει αρκετές στο Μίκυ Μάους… Θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Άρα, 6/10.

Πέμπτη ιστορία είναι ο “Χρυσή ψαριά”.

Περίληψη:
Ο Χρυσοκούκης αναγγέλλει στον Θείο Σκρουτζ ότι πλέον έχει την αποκλειστικότητα στην παγκόσμια αλιεία. Όμως ο Σκρουτζ με την βοήθεια του Κύρου περνάει στην αντεπίθεση!

Ιστορία από τον Μάου Χέυμανς… Η συγκεκριμένη είναι για να γεμίσει το τεύχος αλλά δεν είναι κακή. Όμως χωρίς ουσία… Όσο για το σχέδιο, μια είναι καλό και μια όχι. Ένα, 5,5/10 θα το βάλουμε.

Έκτη ιστορία είναι “Συλλέκτης ποντικιών”.

Περίληψη:
Ο Επιθεωρητής Ο΄Χάρα παίρνει τον Μίκυ για να τον βοηθήσει στην επίλυση ενός μυστηρίου που αφορά  μία συλλογή πινάκων με ποντικο-ήρωες που είχαν εξαφανιστεί δίχως ίχνη!

Λοιπόν η ιστορία του Βαν Χορν έχει τα προβληματάκια της… Και δεν είναι καλή στο σχέδιο και το σενάριο μπάζει και γενικά μια δεκασέλιδη που είναι στριμωγμένη… Το σενάριο είχε ένα ενδιαφέρον αλλά και πάλι ο Βαν Χορν και η έκταση της ιστορίας μας τα χαλάνε. Πιστεύω ότι καλύτερα θα ήταν για το Σουπερ Μίκυ η συγκεκριμένη ιστορία. Ακόμα, δεν καταλαβαίνω… Νομίζει το επιτελείο ότι μας έλειψε ο Βαν Χορν στο ΚΟΜΙΞ;

Ένα 5,5/10 νομίζω είναι αρκετό.

Έβδομη ιστορία είναι “Η μπαλάντα του μοναχικού καουμπόυ”.

Περίληψη:
Μάνατζερ του ειδώλου των τριών ανιψιών του Ντόνλαντ, εκμεταλλεύεται τη φήμη του για να πλουτίσει εύκολα μέσω ύπνωσης.

Μου αρέσει ο Σεζάρ Φεριόλι διότι συνήθως εικονογραφεί ωραία σενάρια. Δεν μπορώ να πω το ίδιο αυτή τη φορά… Το σενάριο ήταν αρκετά απλό αλλά το σχέδιο πολύ καλό. Ούτε πρωτότυπο το βρήκα. Μια δεκασέλιδη αρκετά μέτρια θα λέγαμε.

Ένα 5,5-6/10 θα το βάλουμε…

Όπως και στο προηγούμενο τεύχος ούτε μια μονοσέλιδη, αλλά οι πέντε δεκασέλιδες, μαζί με την πεντασέλιδη του Χάυμανς ήταν αρκετά κουραστικές! Πάλι πέρα από κάνα 2 ιστορίες, πάλι πιο ενδιαφέρουσα βρήκα τη στήλη με τα γράμματα…

Το ΚΟΜΙΞ #20 ήταν λίγο καλύτερο από το προηγούμενο αλλά και πάλι όπως είπα λίγο. Η δομή ήταν ίδια με του προηγούμενου τεύχους· ανατύπωση και πέντε δεκασέλιδες, που θα τις ξεχάσουμε μετά από μια βδομάδα. Γενικά, η δομή που χρησιμοποιούν δεν είναι καλή… Όσοι έχουν την ιστορία του Ρόσα γιατί να πάρουν το τεύχος πάλι εάν οι υπόλοιπες ιστορίες είναι πολύ μέτριες; Δεν μου αρέσει που μπαίνει ανατύπωση αλλά με ενοχλεί πιο πολύ που πέρα από την ιστορία του Ρόσα δεν έχουμε κάποια άλλη πολυσέλιδη. Το πιο σωστό θα ήταν για να ικανοποιηθούν και οι νέοι αναγνώστες αλλά και οι παλιοί! Το τεύχος στηρίζεται στον Ρόσα και αυτό φαίνεται και από το επίπεδο των υπόλοιπων ιστοριών… Θα βάλουμε για τα παραπάνω 66.5/10 ως τεύχος.

Σε ημειλ στο οποίο απάντησαν σε ένα άτομο από το φόρουμ GreekComics που τους συγχαίρει αρχικά για την  επαναδημοσίευση του Ρόσα και αφετέρου τους προτείνει την καθιέρωση δύο πολυσέλιδων, μιας σ’ επανεκτύπωση και μιας πρωτότυπης, δεν απάντησαν στο δεύτερο σκέλος! Και αυτό είναι ανησυχητικό… Το θεωρώ κιόλας άσχημο να απαντούν μόνο σε όσους έχουν να πουν κάποιο θετικό σχόλιο και όχι σε όσους έχουν κάτι αρνητικό να τους προσάψουν. Κάτι άλλο που είπαν είναι ότι θεωρούν καλό να ξαναμπούν οι ιστορίες του Ρόσα έτσι ώστε και να τον ξαναδούν οι παλιοί που δεν έχουν τα παλιά τεύχη αλλά και “η δημοσίευσή τους θα βοηθήσει, ειδικά τα νέα παιδιά, να αγαπήσουν τα κόμικς του Ντίσνεϋ”.

Τώρα να σχολιάσω την τελευταία περίοδο. Θεωρώ μεγάλο φάουλ αυτό που λένε και για τους παλιούς και για τους νέους. Οι περισσότεροι παλιοί έχουν τις ιστορίες του Ρόσα στα παλιά τεύχη και υπάρχει και Βιβλιοθήκη αλλά και οι Αγγλικές Εκδόσεις, δηλαδή τρόποι να βρουν τις ιστορίες του. Κιόλας πόσες φορές πρέπει να έχουμε τις ιστορίες του Ρόσα, 4-5; Για τους νέους αναγνώστες αναγνωρίζω ότι είναι καλό να γνωρίσουν τον Ρόσα αλλά αφού θέλουν να γνωρίσουν τον Ρόσα θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν τις ιστορίες του ως δευτερεύουσες και να βάζουν ως κύριες άλλες αδημοσίευτες ιστορίες. Και όχι να τον βάζουν και στα εξώφυλλα. Σιγά και την νέα προσέγγιση που λέγανε ότι θα κάνουν… Δεν έκαναν και τίποτα φοβερό. Απλώς έβαλαν το εξώφυλλο σκέτο και πρόσθεσαν άρθρα στις ιστορίες του Ρόσα. Ακόμα δεν θεωρώ ότι κάποιος θα αγαπήσει τις ιστορίες της Ντίσνεϋ μόνο εάν διαβάσει Ρόσα. Και το λέω αυτό όντας μεγάλος φαν του. Το θεωρώ χαζό, πάντως, να διώξεις παλιούς αναγνώστες, όταν μπορείς να ικανοποιήσεις και τις δύο μεριές.

Πάλι θα ξαναπώ πως δεν ξέρω κατά το πόσο αξίζει για το νεότερο αναγνώστη να δώσει 3,50 ευρώ για το τεύχος. Πάντως, για τους παλιούς που έχουν την ιστορία 1–2 φορές, δεν αξίζει σίγουρα. Για μένα το καλύτερο για να ικανοποιηθούν όλοι θα ήταν το εξής: μια αδημοσίευτη πολυσέλιδη ιστορία + ιστορία του Ρόσα + 2-3 δεκασέλιδες.

Ας πάμε τώρα στο επόμενο ΚΟΜΙΞ…. Κοιτάξτε το ημερολόγιο Ντίσνεϋ τον μήνα Μάρτιο και θα δείτε την νέα ιστορία για το ΚΟΜΙΞ 21… Ναι σωστά καταλάβατε… Στο νέο τεύχος θα δούμε πάλι (για 3 φορά!) ανατύπωση ιστορίας του Ντον Ρόσα “Τελευταίο έλκηθρο για το Ντώσον” ως κύρια ιστορία 28 σελίδων. Η ιστορία αυτή έχει μπει παλιά στο ΚΟΜΙΞ 137 το 1998 και το 2008 στη Βιβλιοθήκη ΚΟΜΙΞ… Δηλαδή είναι αρκετά πρόσφατη και εύκολα μπορεί κανείς να την βρει…  Κυκλοφορεί την Πέμπτη 31 Μαρτίου. Για τις υπόλοιπες ιστορίες του τεύχους δεν ξέρουμε κάτι. Βέβαια, η παρουσίαση μας δεν τελειώνει εδώ, καθώς θα πω πάλι, όπως στην προηγούμενη παρουσίαση, δύο λόγια.

Το εξώφυλλο πάλι είναι πολύ όμορφο (βέβαια δεν πέτυχαν καθόλου το χρώμα μαλλιών της Γκόλντυ, το οποίο βλέπουμε σωστά στην εικόνα που έβαλα παραπάνω…), αλλά ένα περιοδικό δεν κρίνεται μόνο για το εξώφυλλό του, αλλά κυρίως για το περιεχόμενό του. Αυτό που ελπίζω είναι να δούμε τουλάχιστον μια άλλη ακόμα πολυσέλιδη πέραν του Ρόσα.

Από ότι φαίνεται και από το επόμενο τεύχος πάνε σύμφωνα με το ημερολόγιο. Αυτό μου φαίνεται και θα είμαι σχεδόν πλήρως σίγουρος όταν δούμε το ΚΟΜΙΞ 22. Από ότι φαίνεται σύμφωνα με το ημερολόγιο η αφίσα για το μήνα Απρίλιο είναι αφιερωμένη στην ιστορία “Επιστροφή στη Μονοτονία” που έχει δημοσιευτεί στο ΚΟΜΙΞ 35 το 1991 και στη Βιβλιοθήκη ΚΟΜΙΞ 2 το 2009..

 Εάν συνεχίσουν με το ρυθμό που πάνε με τις ανατυπώσεις του Ρόσα ως κύριες ιστορίες, δεν θα κάνει καθόλου καλό στο περιοδικό. ΚΟΜΙΞ δεν είναι μόνο Ρόσα και Μπαρκς… Είναι και άλλοι σχεδιαστές. Θα πρέπει να δώσουν  και στους υπόλοιπους μια ευκαιρία. Επίσης, λάθος είναι να παίρνουν ένα σχεδιαστή και μετά να βάζουν σερί για κάποια τεύχη ιστορίες του. Λίγη ποικιλία δεν βλάπτει.

Εν τέλει, θα ξανατονίσω όπως στην προηγούμενη μου κριτική ότι το ΚΟΜΙΞ δεν πρέπει να γίνει ένα περιοδικό ανατυπώσεων. Δεν λέω, οι ανατυπώσεις καλές είναι, όταν πρόκειται για πολύ παλιές ιστορίες ή για ιστορίες που δύσκολα βρίσκονται. Στην τελική, εάν θέλουν να μπουν οι ιστορίες του Ρόσα στο περιοδικό, ας μπαίνουν ως δευτερεύουσες και όχι να κλέβουν τη θέση της κύριας ιστορίας.  Οι ιστορίες του Ρόσα είναι υπέροχες, το λέω αυτό ως μεγάλος θαυμαστής του, αλλά ο τρόπος, με τον οποίο χρησιμοποιούνται και παρουσιάζονται αυτή τη στιγμή μέσα στο περιοδικό είναι το πρόβλημα. Αυτό, που πολλοί περιμένουμε από την Καθημερινή για τον Ρόσα, είναι μια αξιοπρεπής Βιβλιοθήκη με κείμενα και όχι ανατυπώσεις στο ΚΟΜΙΞ.

Σύμφωνα με τα παραπάνω… Ποια είναι η άποψη σας;

Όλες τις προηγούμενες παρουσιάσεις μπορείτε να τις βρείτε εδώ.

ΚΟΜΙΞ, ΚΟΜΙΞ Wiki

Άδεια Creative Commons
Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο.