Παρουσίαση κεντρικής ιστορίας Μίκυ Μάους 196: Τα Μυστήρια της Πομπηίας

Μετά από καιρό επιστρέφουμε στις κριτικές του Μίκυ Μάους. Έχουμε και άλλες κριτικές τευχών στα σκαριά που δεν είναι με την σειρά. Εννοείται οφείλουμε μια κριτική στο τεύχος όπου ο θείος Σκρουτζ συναντάει τον Φαντομία. Θα σας πάω λίγο πίσω και συγκεκριμένα στο τεύχος #196!

Τα Μυστήρια της Πομπηίας (20 σελίδες)

• Σχέδιο – Σενάριο: Stefano Zanchi

Όμορφο εξώφυλλο ενός από τα νέα φρέσκα Ιταλικά ταλέντα, του Stefano Zanchi. Ωραίο σχέδιο και χρωματισμός. Ίσως το καλύτερο που έχουμε δει μέχρι στιγμής για το Μίκυ Μάους το 2018 (μαζί με αυτό του Φαντομία στο #193).

Οι προγονοί του Μίκυ και του Γκούφυ προστατεύουν τα ερείπια της Αρχαίας Πομπηίας από τους αρχαιοκάπηλους.

Ωραία ιστορία που είναι μέρος της σειράς Η Ιστορία της Τέχνης. ΟΙ ιστορίες αυτής της σειράς από όσο θυμάμαι έχουν καλό σχέδιο και όμορφο χρωματισμό. Εδώ μου άρεσαν και τα 2 αυτά πολύ. Βέβαια, το αρνητικό της ιστορίας ήταν το σενάριο συγκριτικά με τα υπόλοιπα αλλά και το ότι ήταν μικρή. Στο τέλος, έλεγα ότι ήθελα να διαβάσω και άλλο. Μου άρεσε όμως πως συνέδεσε το τέλος και έβαλε την πρόγονο ενός μιας γνωστή μας μάγισσας. Και ας μην ήταν τόσο απαραίτητο αυτό. Τέλος να πω υπήρχαν κάποια πολύ όμορφα καρέ και σκιάσεις και τα σχετικά λοιπά ήταν ότι πρέπει. Ο Zanchi μας προσφέρει κάτι καλό και είναι νέος και μπορεί να εξελιχθεί σε έναν φοβερό δημιουργό στο μέλλον.

Όσο για τις υπόλοιπες ιστορίες ήταν κάπως μέτριες… Βέβαια 2 μου άρεσαν αρκετά. Αρχικά να πω ότι στην Ηρωική Διάσταση βρήκα περίεργο σχέδιο και κάπως κλασσικό σε κάποιες φάσεις. Ειδικά το σχέδιο του Μαύρου Πητ. Γενικά μου άρεσε που εμφανίστηκε και ένας καθηγητής που δεν βλέπουμε συχνά. Το σενάριο ήταν καλό και ήταν απολαυστικό να βλέπεις τον Πητ να αποτυγχάνει κάνοντας το σωστό χωρίς να το θέλει.  Η δεύτερη ιστορία από τις συνοδευτικές για την οποία θα ήθελα να πω δυο λόγια είναι  Η Ψυχολογία των Βιντεοπαιχνιδιών. Η συγκεκριμένη μου άρεσε αρκετά και δεν το περίμενα. Το σχέδιο έχει τα θεματάκια του αλλά γενικά η όλη φάση μου θύμισε το Quack Attack του PS2 και ξύπνησε κάποια νοσταλγία. Μου άρεσε και η ιδέα του Ντόναλντ να αξιοποιήσει τη ζωή του και την τρεχάλα που έχει ρίξει για να φτιάξει ένα βιντεοπαιχνίδι.