Παρουσίαση κεντρικής ιστορίας Μίκυ Μάους 231: Όλα Αυτά Που Θα Συμβούν Χθες

Επιτέλους βρήκαμε ώρα διαβάσαμε την επετειακή ιστορία του Κάστυ για τον Μίκυ και ετοιμάσαμε ένα βαρβάτο review.

Όλα Αυτά Που Θα Συμβούν Χθες (71 σελίδες)

• Σχέδιο: Κάστυ, Μάσσιμο Μποφάττι – Σενάριο: Κάστυ

Ωραίο το εξώφυλλο από το πενάκι του Καβατσάνο αλλά για την περίσταση το βρήκα λιτό και ειδικά αν συγκριθεί με αυτό του Κάστυ. 8/10

Στην ήμερα των γενέθλιων του, ο Μίκυ μπαίνει στην χρονομηχανή του καθηγητή Ζάποτεκ και ταξιδεύει στο παρελθόν για να εμποδίσει τα εγκληματικά σχεδία του Μαύρου Πητ, που σχεδιάζει να κατακτήσει τον κόσμο.

Θα το πω από την αρχή! Τι ιστοριάρα ήταν αυτή; Πολύ καιρό είχα να διαβάσω κάτι που να με τραβάει τόσο πολύ, που να θέλω να διαβάσω την επόμενη σελίδα ή να γυρνάω πίσω για να δω τις λεπτομέρειες στο μπακγκραουντ. Το σχέδιο ήταν αψεγάδιαστο και ο Μπονφάττι βοήθησε τον Κάστυ και ναι ήταν από τα καλύτερα που έχουμε δει σε ιστορίες του. Όντως θύμισε Ντον Ρόσα και το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι δεν με κούρασε. Γενικά μου αρέσουν οι λεπτομέρειες στο μπακγκραουντ αλλά υπάρχουν φορές που ο Ρόσα με κουράζει και για αυτό προτιμούσα τον Μπαρκς. Εδώ δεν είχα τέτοιο θέμα. Ο Μαύρος Πητ του Κάστυ θυμάμαι να είχα πει από την ιστορία Σκοτεινός Κόσμος που είχαμε διαβάσει στο ΚΟΜΙΞ #3 (αχχχχχ πόσο πίσω πάω…) ότι θεωρώ πως είναι ίσως ο καλύτερος σχεδιαστικά Πητ. Εδώ πέρα ήταν ακόμα καλύτερος. Και αυτό που μου αρέσει είναι πως στην ιστορία ο Πητ είναι αληθινή απειλή όπως προόριζε ο Σκάρπα στις ιστορίες του. Ο Κάστυ έχει πει σε συνεντεύξεις ότι θέλει να επαναφέρει αυτό και νομίζω ότι μέχρι στιγμής το καταφέρνει πάρα πολύ καλά. Ο Πητ είχε καταντήσει στις πιο σύγχρονες Ιταλικές ιστορίες του σωρού ως ένας αστείος κακός. Νομίζω ότι φτάνει. Απειλητικός φουλ και ειδικά στην σκηνή με την Μίννι στον φάρο ήταν τρελός και απειλητικός. Η φάση θύμιζε έντονα Σκάρπα.

Ατμοσφαιρικό ήταν το σχέδιο και την δεκαετία του 1930. Πραγματικά πήγαινες πίσω εκείνη την εποχή και το όλο στήσιμο μου θύμισε ιστορίες του Γκοτφρεντσον. Όπως λέει ο Μίκυ στην ιστορία το θέαμα είναι εντυπωσιακό. Στο ίδιο καρέ άμα προσέξει κανείς βλέπει ένα φορτηγάκι που έχει κομμένα τα γράμματα και λέει Κάστυ & Μπονφάττι. Το Γάντι της Λήθης ή αλλιώς το Χρυσό Γάντι μοιάζει έντονα με το Γάντι της Αιωνιότητας του Θάνος, οπότε όλοι καταλάβαμε την έμπνευση. Πρόκειται για ένα πανίσχυρο αρχαίο κειμήλιο και αυτό νομίζω ο Κάστυ εμπνεύστηκε από το γάντι της Μαρβελ. Θα σας πω κάτι… Το νου σας στο γάντι. Όποιοι έχετε διαβάσει την συνέντευξη μας με τον Κάστυ στο ολοκαίνουργιο τεύχος του ΚΟΜΙΞ Wiki! (που μπήκε σε μια νέα εποχή) θα ξέρετε ότι μας απασχολήσει και στο μέλλον.

Σεναριακά βρήκα επίσης την ιστορία σε πάρα πολύ καλό επίπεδο. Γενικά και εγώ αλλά από όσο ξέρω και ο Κάστυ είμαστε φαν των ταξιδιών στο χρόνο. Νομίζω ότι χειρίστηκε το θέμα όσο καλύτερα γινόταν. Και ναι ο Γκούφυ είναι ένας πραγματικά αφελής χαρακτήρας και ειδικά από την στιγμή που έχουν περάσει τόσα χρόνια είναι λογικό να μην θυμάται καλά. Κάτι άλλο που δεν περίμενα να δω και μου άρεσε είναι η ιστορία μέσα στην ιστορία. Η υπόθεση με το γάντι ήταν η χαμένη ιστορία του Μίκυ και η πηγή του όλου κακού. Έδειξε μέχρι και πως ακριβώς ο Πητ έπαιρνε τα χρήματα που χρειαζόταν για το μεγαλόπνοο σχέδιο του. Μου άρεσε αυτό. Το γεγονός ότι ο Πητ βοήθησε στην ήττα του είναι λογικό καθώς μιλάμε για ένα χρονικό παράδοξο. Για να γίνει το παράδοξο έπρεπε να γίνει η όλη σύγχυση. Ενδιαφέρον πάντως το πως βοήθησε ο Γκούφυ στην όλη ιστορία. Τα μηνύματα που περνάει η ιστορία είναι συγκινητικά (για όλες τις ηλικίες). Όσο και αν περάσει ο καιρός η αγάπη και η φιλία παραμένουν ανεξίτηλα. Και οι χαρακτήρες μπορεί να εξελίχθηκαν αλλά στο κέντρο τους παραμένουν οι ίδιοι. Ο Μίκυ της δεκαετίας του ’30 ήταν πιο ριψοκίνδυνος από τον Μίκυ του σήμερα αλλά διψούσε για περιπέτεια κάτι που συμβαίνει και με την σημερινή εκδοχή του.

Νομίζω ότι πρόκειται για την καλύτερη επετειακή ιστορία του Μίκυ που έχουμε δει στην Ελλάδα. Και ναι καλύτερη και από “Το Ποτάμι του Χρόνου” η οποία ναι μεν είχε συναίσθημα αλλά σαν ιστορία γενικά (και σχεδιαστικά) την θεωρώ υποδεέστερη. Ένωσε κατά κάποιο τρόπο το παρελθόν και το παρόν του Μίκυ με έναν διαφορετικό τρόπο από τα φλασμπακ και οι χαρακτήρες έμειναν πιο αληθινοί στους ρόλους τους. Για μένα ο Κάστυ πλέον είναι ο “Ντον Ρόσα του σύμπαντος του Μίκυ”. Ναι τόσο σημαντικό τον θεωρώ. Ακόμα, ο Κάστυ έχει θέσει τον πήχη ψηλά όταν οι ιστορίες του κονταροχτυπιούνται με φοβερές ιστορίες των παπιών. Η ιστορία του Ντον Ρόσα για την επέτειο των 60 χρόνων του Ντόναλντ ήταν έξυπνη καθώς έδειξε πόσο σημαντικός είναι ο Ντόναλντ για τις ζωές όλων και πως πέρασαν 60 χρόνια.

Όμως θαρρώ ότι ο περιορισμός (όπως θα τον χαρακτήριζα) που έβαζε ο Ρόσα με τις χρονολογίες να έχουν ανθρώπινα στάνταρ είναι κάτι που τον κρατούσε πίσω. Διαβάζουμε κόμικς. Δεν σημαίνει ότι οι χαρακτήρες πρέπει να γερνούν με τον ίδιο τρόπο που γερνάμε εμείς οι άνθρωποι. Κιόλας οι περιπέτειες των παπιών ή των ποντικών θα μπορούσαν να χωρέσουν όλες σε ένα χρονικό διάστημα πέντε ή δέκα χρόνων. Ο Μπαρκς συνήθως από όσο θυμάμαι δεν χρησιμοποιούσε ημερομηνίες ή ήταν πιο λάσκα όσον αφορούσε το παρελθόν. Ίσως αυτό να είναι και το καλύτερο. Να παίρνουμε την όλη φάση πιο χαλαρά. Το θέμα είναι ότι πέρασε αρκετός καιρός από το παρελθόν. Και κάτι ακόμα… Στην Ελλάδα από ότι βλέπω αρέσουν περισσότερο τα παπιά. Και για εμένα ισχύει το ίδιο αλλά με τα χρόνια και μέσα από σημαντικούς δημιουργούς είδα και την αξία του Μίκυ. Οπότε πιστεύω ότι πρέπει να αναγνωρίζουμε τις καλύτερες ιστορίες του ήρωα και το γεγονός ότι μπορούν να κονταροχτυπηθούν και με τις καλύτερες των παπιών.

Εντυπωσιάστηκα που έγινε ωραία δουλειά και με την γραμματοσειρά. Δεν είναι η κανονική του περιοδικού. Αυτό από μόνο του σε προϊδεάζει ότι θα διαβάσεις κάτι ξεχωριστό. Εύγε. Και ευτυχώς μπήκε και το άλλο υπέροχο εξώφυλλο της ιστορίας. Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω πιστεύω πως είναι δίκαιη η κατάταξη της ιστορίας στο INDUCKS. Άντε τώρα να περιμένουμε την συνέχεια, το “Όλα Αυτά Συμβαίνουν Αύριο“. Πραγματικά όταν τελείωσα το διάβασμα, ήθελα αμέσως να διαβάσω την συνέχεια.

Το μόνο μου παράπονο είναι ότι η ιστορία ΕΠΡΕΠΕ να ήταν στο ΚΟΜΙΞ ώστε 1) να απολαύσουμε καλύτερα το υπέροχο σχέδιο της και 2) να έχουμε άρθρα και καλύτερο εξώφυλλο. Νομίζω θα μιλάγαμε για ένα μικρό διαμάντι τεύχος από αυτά που έχουμε χρόνια να δούμε….

Τέλος να θα ήθελα να σας δείξω ένα καρέ το οποίο τελικά δεν μπήκε στην ιστορία . 🙂 Το καρέ μπήκε στα άρθρα της Deluxe έκδοσης που έβγαλαν στην Ιταλία για την ιστορία.

Πρώτο σχέδιο του Μάσσιμο Μπονφάττι που έστειλε στο εκδοτικό προσωπικό της Panini για να εξακριβώσει τη δυνατότητα εφαρμογής της ιστορίας.

Στο καρέ αυτό βλέπουμε και πινακίδα για την Λιμνούπολη και την Κλάραμπελ (της δεκαετίας του ’30). Νομίζω δεν είδαμε κάτι παρόμοιο στην ιστορία. Κρίμα που δεν το συμπεριέλαβαν στην τελική εκδοχή. Ατμοσφαιρικότατο και καλά σχεδιασμένο.

Τις άλλες ιστορίες του τεύχους δεν τις διάβασα και δεν πρόκειται διότι θέλω να θυμάμαι το τεύχος αψεγάδιαστο όπως του αρμόζει.